tag:blogger.com,1999:blog-25841224258586657352024-03-14T01:30:17.320+01:00Freak Show FictionAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-62509945241944227612015-01-27T14:12:00.001+01:002015-01-27T14:15:45.860+01:00"Medium" Jacka Koprowicza<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXMHmW4EgcwJC_tOEEitr8mioZuetMs_uhxiWw04v2dKAWxNlI-8GajQGjE3P2W_ZoYnYpOYvALgu7RjDyywbO7ZEusG4AMBylTnED-w1iBfcgImBruUymUm9GpZggSkE0YAKw0M0LDgV0/s1600/Medium.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXMHmW4EgcwJC_tOEEitr8mioZuetMs_uhxiWw04v2dKAWxNlI-8GajQGjE3P2W_ZoYnYpOYvALgu7RjDyywbO7ZEusG4AMBylTnED-w1iBfcgImBruUymUm9GpZggSkE0YAKw0M0LDgV0/s1600/Medium.jpg" height="400" width="275" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://www.pigasus-shop.de/product_info.php/info/p5878_Medium--Jacek-Koprowicz.html)</td></tr>
</tbody></table>
Dwudziestolecie między wojenne, było okresem pełnym cudów. Nie tylko ze względu, na zajmujące życie polskiej bohemy artystycznej, przesiadującej w półmroku kawiarenek, otulonych szalami z kłębów dymu, z głowami wypełnionymi narkotycznymi wizjami, ale przede wszystkim, ze względu na magiczną atmosferę ówczesnego życia. Magia była naturalnym elementem rzeczywistości miejskiej. Wróżbici ogłaszali się w gazetach. W prywatnych mieszkaniach organizowano seanse spirytystyczne. Powstawały miesięczniki łączące okultyzm ze sztuką jak np. "Świt- Wiedza Tajemna". W samej Warszawie założono około 5 towarzystw metapsychicznych, a ukoronowanie całości było powstanie Szkoły Nauk Okultystycznych w Warszawie. Lęki i fascynacje tych czasów oddaje film Jacka Koprowicza pt. "Medium".<br />
<br />
"Medium" w kinach pojawił się w 1985 r i został okrzyknięty pierwszym filmem, poświęconym w całości tematyce okultystycznej. Zebrał niesłychany rozgłos oraz uznanie, zarówno wśród krytyków jak i kinomanów. Dziś mało kto o nim pamięta, a ja sam bym na niego nie trafił gdyby nie zupełny przypadek.<br />
<br />
Film opowiada historię medium, który z niewiadomych przyczyn prowadzi trzy osoby, wykorzystując je na podobieństwo marionetek, do wyłącznie sobie znanych celów. O jego działaniach dowiaduje się Greta (również medium), która śledzi poczynania, trójki bezwładnych bohaterów, aż do gwałtownego zerwania kontaktu. Cała trójka wybudza się z transu i okazuje się, że znajdują się w Sopocie...<br />
<br />
Jeżeli jesteście ciekawi reszty, polecam obejrzeć cały film, który znajdziecie w linku poniżej ;).<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=LdO4opzSPoI">https://www.youtube.com/watch?v=LdO4opzSPoI </a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-52857618437842393582014-12-28T17:22:00.001+01:002014-12-28T17:22:25.396+01:00Groza jako katharsis, konkurs z książką w tleOgłoszenia z ostatnich kliku dni.<br />
1. U mnie jak zwykle spóźnione informacje, ale może jeszcze ktoś o nich nie słyszał. 18 grudnia na stronie radia RDC, opublikowany został wywiad, z Wojciechem Gunią, Mateuszem Kopaczem i Dariuszem Misiuną na temat niedawno wydanego Teatro Grottesco. Jeżeli chcecie dowiedzieć się czegoś więcej o żmudnym procesie translatorskim, niesamowitości jako formie katharsis, a także o życiu i filozofii Ligottiego, serdecznie zapraszam do odsłuchania audycji ;).<br />
<br />
<a href="http://www.rdc.pl/publikacja/wieczor-rdc-ksiazka-teatro-grottesco-fizyka-i-jej-historia-pornografia/">http://www.rdc.pl/publikacja/wieczor-rdc-ksiazka-teatro-grottesco-fizyka-i-jej-historia-pornografia/</a><br />
<br />
2. Ci którzy Teatro jeszcze nie mają, a bardzo chcą, mogą wziąć udział w konkursie zorganizowanym przez portal Okiem na Horror. Konkurs trwa do 31.12.2014, więc warto się pospieszyć. Szczegóły konkursu pod adresem:<br />
<br />
<a href="https://www.facebook.com/okiem.na.horror/photos/a.277073295750936.1073741828.277063515751914/369451629846435/?type=1&theater">https://www.facebook.com/okiem.na.horror/photos/a.277073295750936.1073741828.277063515751914/369451629846435/?type=1&theater</a><br />
<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-19529582689155511412014-12-21T17:23:00.000+01:002014-12-21T17:27:43.521+01:00Młynarz<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
Młynarz
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Słyszałem trzeszczenie skrzydeł
wiatraka. Jego kalekie ramiona rozciągnięte na kole palecznym,
przypominały kadłub dziwnego statku, wkopanego do połowy w ziemię,
nad brzegiem złotego jeziora. Wśród zbóż czułem, że tonę.
Pozbawiony oddechu i pewności pod stopami parłem między nimi z
rozpostartymi dłońmi.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Pszenica walczyła ze mną. Stawiała
opór rękom, prężyła łodygi, muskała po nogach. W końcu
dotarłem. Upadłem na łąkę przed wiatrakiem, łapiąc oddech i
masując dłonie. Las sczerniał, jakby upał wypalił jego korę i
liście. Nie usłyszałem szumu, ani dźwięku ptaków. Nie
usłyszałem nic, prócz trzeszczenia skrzydeł wiatraka.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Kolos spoglądał na mnie surowo. Jego
gontowe ściany drążyła natura i próchnica. Porosty zajęły
miejsca przy jego stopach. Pleśń wdarła się między deski,
rozpływając się białymi kroplami, a owady wypełniły jego
skrzydła. Te bezlitosne stworzenia, bardzo szybko zaczęły pełzać
również po moim ciele, dlatego wstałem i ruszyłem do wejścia.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Cień okrył mi twarz. Kontrast był
ogromny, pomiędzy słonecznym światem wokół i duszącą
ciemnością wewnątrz. Czekałem długo nim wzrok przyzwyczaił się
do mroku, a stopy przestąpiły próg. W młynie uderzył mnie
gryzący zapach zgniłych roślin, który zdawał unosić się wraz z
każdym postawionym krokiem.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Pierwszą rzeczą jaką dostrzegłem
był masywny ciemny słup o czterech nogach, zwany kozłem, na którym
wsparte było cielsko wiatraka. Podszedłem bliżej, aby mu się
przyjrzeć, jednak mój wzrok ściągnęło coś zgoła odmiennego.
Pod ścianą tuż obok schodów dostrzegłem nieregularne, zbite
kształty. Odór nasilił się gdy dotarłem w okolice drewnianych
stopni. Dookoła leżały porozrywane worki, wypełnione przegniłą
pszenicą. Zakryłem nos dłonią, aby złagodzić zapach i wszedłem
na pierwsze piętro.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Sztamber nosił na sobie
znaki minionych lat. Sękaty pal stał niewzruszony, pomimo licznych
nacięć, których pochodzenie było dla mnie niezrozumiałe. Wokół
osi wiatraka leżały pęknięte klepki, ułożone jedna na drugiej,
tworzyły krąg.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ruszyłem dalej. Druga kondygnacja
wypełniona była mechanizmem wiatraka. Zdziwiłem się jednak, że
pomimo ruchu skrzydeł, kamienie młyńskie pozostają martwe.
Rozejrzałem się po pomieszczeniu i dostrzegłem hamulec blokujący
koło paleczne. Najwidoczniej jego śmigła musiały wyłamać się z
osi w trakcie wichury.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ponad trzaskiem unosił się ledwo
słyszalny pisk, dobywający się z góry. Z mieszaniną fascynacji i
lęku wszedłem po schodach. Dach ścinał się gwałtownie tak, że
musiałem pochylić głowę. Pisk zmienił się w ciche drapanie,
które zlokalizowałem w miejscu gdzie koło paleczne łączyło się
z kołem zębatym. Niepokój stał się nieznośny. Zaduch i ciemność
tylko potęgowały jego działanie. Postąpiłem kilka kroków, aby
dowiedzieć się, co wywołuje ten dźwięk.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
W miejscu gdzie cień zgęstniał,
znajdowało się gwieździste kłębowisko, złożone z czarnych i
szarych szczurów, splecionych ze sobą ogonami. Każde ramie owej
gwiazdy stanowił pysk i łapy martwego, bądź jeszcze żywego
stworzenia. Ze środka kręgu usłyszałem niski, wibrujący dźwięk,
przypominający bzyczenie.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Cień ukoronowany w żywą gwiazdę
zaczął powoli rosnąć przybierając groteskową formę, człowieka
pozbawionego ramion, o długich obrzmiałych nogach zwężających
się ku dołowi oraz wąskiej szyi, z której swobodnie zwisała
podobna do grzyba głowa. Zaskakujący był również sposób w jaki
wzrastał. Przypominało to wrzącą smołę, która rozlewa się w
coraz bardziej koszmarną strukturę. Ta na wpół gotowa rzeźba,
postąpiła kilka kroków w moją stronę, jednak po chwili rozsypała
się w stado spłoszonych szczurów i cieni kryjących się
zakamarkach trzeciego piętra.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Drżący, zszedłem na parter i
opuściłem wiatrak. Czułem zawroty głowy, które nasilały się w
miarę marszu. Pszenica znów raniła dłonie, dlatego schowałem je
w rękawach koszuli. Odniosłem dziwne wrażenie, że moje nogi stają
się coraz cięższe. Coraz trudniej było mi stawiać kroki, dlatego
po chwili musiałem się zatrzymać. Odwróciłem się aby ostatni
raz zobaczyć wiatrak. Jednak za mną stał tylko sczerniały las,
któremu upał, wypalił liście i korę.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Chciałem oprzeć dłonie o uda, aby
złapać oddech, jednak zamiast członków miałem skrzydła,
zamiast skóry miałem gonty. Mój kręgosłup zmienił się w
sztamber, ciało wypełnił kozioł i koła młyńskie. W głowie
usłyszałem piski i bzyczenie, a w oddali dostrzegłem młodego
mężczyznę który parł, przez zboże z rozpostartymi dłońmi.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-41549605598184101072014-11-27T14:08:00.003+01:002014-11-27T14:08:54.989+01:00Scorn <br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwr4njhGLzpV74vIyiHdX7Wixj0umG_Vco50VzmiOwdWF4b5Meuj82GQ6Ii2C4DJb0zgl_lBTbzPYdxYx56VELvuhzcktKTY9Dlf5EOhsY0XAbfTtyo1n3T2EPpKxCZNsU1y7AirPOGUNc/s1600/Scorn.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwr4njhGLzpV74vIyiHdX7Wixj0umG_Vco50VzmiOwdWF4b5Meuj82GQ6Ii2C4DJb0zgl_lBTbzPYdxYx56VELvuhzcktKTY9Dlf5EOhsY0XAbfTtyo1n3T2EPpKxCZNsU1y7AirPOGUNc/s1600/Scorn.jpg" height="237" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: https://s3.amazonaws.com/ksr/assets/002/896/544/baf7bb9d7cfc33e9ad690a8aeb2a578a_large.jpg?1415786396)</td></tr>
</tbody></table>
Nie często wrzucam wpisy o grach komputerowych, tym razem poczułem się zobowiązany do podzielenia się swoim odkryciem. Gra Scorn wygląda jakby ktoś połączył twórczość Z. Beksińskiego i H.R. Gigera w jedno niesamowite uniwersum. Do tego, nie mamy narzuconej fabuły, a kreujemy ją w trakcie gry. Nie mamy również postaci z określonymi z góry cechami i charakterem, ponieważ jak piszą twórcy, gramy sami sobą. Twórcy dopiero zbierają pieniądze na jej realizację, jednak to co prezentuje trailer, pozwala wierzyć, że może być tylko lepiej ;). Więcej informacji w linku poniżej.<br />
<br />
<a href="https://www.kickstarter.com/projects/571331118/scorn-episode-one">https://www.kickstarter.com/projects/571331118/scorn-episode-one</a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-6832334422134518712014-11-23T11:41:00.001+01:002014-12-01T13:56:53.829+01:00Biografia Clarka Ashtona Smitha<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoy8AzuI73dlqk_Ch3mriFlbJPXDbpOH7cq4Yszv0IvdQYFOpXCW-vyM-s6En5ggRFguG64LCIy-rMagJRS89V9NVG85Np6sQCwNmPAQUZY9RlL8mEqCYdRZFx83BLi50-I4qjE_nnfyLO/s1600/Clark_Ashton_Smith_1912.jpg" height="400" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="297" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://en.wikipedia.org/wiki/Clark_Ashton_Smith#mediaviewer/File:Clark_Ashton_Smith_1912.jpg)</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Dzisiaj postanowiłem przybliżyć nieco osobę Clarka Ashtona Smitha jako, że w polskim internecie jest niesłychanie mało informacji o pisarzu. Tekst pochodzi z książki <i>Miasto śpiewającego płomienia</i>, a został napisany w posłowiu przez Iwonę Żółtowską. Miłej lektury ;)</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
"Clark Aston Smith urodził się 13
stycznia 1893 roku w Kaliforni w miejscowości Long Valley, jako
jedyne dziecko Timeusa Smitha i Mary Francis (Gaylord) Smith. Ojciec
w młodości wiele podróżował. Clark Aston Smith był do rodziców
ogromnie przywiązany i opiekował się nimi, aż do śmierci obojga.
Gdy miał dziewięć lat, cała rodzina zamieszkała w niewielkiej
posiadłości w górach Sierra na północy Kalifornii<a class="sdfootnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote1sym" name="sdfootnote1anc"><sup>1</sup></a>.
W skromnym domu, z którego roztaczał się wspaniały widok na
okoliczne wzgórza, pisarz spędził pięćdziesiąt lat życia.</div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ulubione lektury jego młodości to
<i>Robinson Crusoe, Podróże Guliwera, </i><span style="font-style: normal;">baśnie
Andersena, </span><i>Baśnie z tysiąca i jednej nocy </i><span style="font-style: normal;">oraz
dzieła Edgara Allana Poe, które wywarły szczególny wpływ na
młodzieńczą wyobraźnię trzynastoletniego podówczas chłopca.
Wiadomo również, że przeczytał od deski do deski opasły słownik
Webstera<a class="sdfootnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote2sym" name="sdfootnote2anc"><sup>2</sup></a>.
Jako jedenastolatek zaczął tworzyć baśnie o orientalnej tematyce,
inspirowane przeczytanymi opowieściami. Cztery z tych wczesnych
utworów opublikowano w latach 1910-1912. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;">Pisywał
również poezje. Zachęcony przez nauczyciela podjął starania o
ich publikację, a efektem był debiutancki tom </span><i>The Star
Treader And Other Poems<a class="sdfootnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote3sym" name="sdfootnote3anc"><sup>3</sup></a>,
</i><span style="font-style: normal;">który wzbudził zachwyt
krytyków. Dziewiętnastoletniego autora okrzyknięto nad wiek
dojrzałym geniuszem, rywalem Keatsa<a class="sdfootnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote4sym" name="sdfootnote4anc"><sup>4</sup></a>,
nowym Shelleyem<a class="sdfootnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote5sym" name="sdfootnote5anc"><sup>5</sup></a>.
Niestety, zainteresowanie niełatwą poezją szybko przeminęło, a
młody autor, przedwcześnie zgorzkniały i rozczarowany, popadł w
depresję i podupadł na zdrowiu. Nie zrezygnował jednak z pisania
wierszy i do końca życia uważał się przede wszystkim za poetę.
Tworzył również poematy po hiszpańsku i po francusku. Przełożył
na angielski Kwiaty zła Charlesa Baudelaire'a. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;">Około
roku 1918 ujawnił się talent malarski Clarka Ashtona Smitha.
Artysta pozostawił setki rysunków, pasteli i akwarel. Malarstwo
Smitha, podobnie jak jego poezja i proza, uderza bogactwem wyobraźni,
koloru oraz niezwykłą sugestywnością wizji. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;">Pierwsze
utwory prozatorskie Smitha (nie licząc młodzieńczych baśni) to
krótkie, realistyczne, nieco ironiczne opowiadania. Wkrótce jednak
charakterystyczna dla pisarstwa lat dwudziestych i trzydziestych
tendencja do błyskotliwej analizy rzeczywistości straciła dla
autora wszelki urok. W roku 1929 za namową ówczesnej narzeczonej
zaczął pisać opowiadania fantastyczne, które dziewczyna (jak się
okazało, nie bez racji) uważała, za łatwiejsze do sprzedania
wydawcom. W ciągu czterech lat Clark Ashton stworzył około setki
nowel publikowanych głównie w miesięczniku </span><i>Weird Tales</i><span style="font-style: normal;">,
którego wydawcą był Farnsworth Wright oraz </span><i>Wonder
Stories</i><span style="font-style: normal;">, wydawanych przez Hugona
Gernsbacka. Bywało, że w ciągu miesiąca powstawały trzy
opowiadania. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;">W roku
1933 rozpoczął czarną serię zdarzeń w życiu Smitha. W lutym
wydawcy magazynu </span><i>Wonder stories </i><span style="font-style: normal;">bez
wiedzy autora poczynili istotne zmiany w opowiadaniu </span><i>Pan
otchłani<a class="sdfootnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote6sym" name="sdfootnote6anc"><sup>6</sup></a>
</i><span style="font-style: normal;">(…). Pierwsza wersja (sam
autor nazwał ją w liście, czystej wody międzyplanetarnym
horrorem) została odrzucona przez wydawcę, który uznał ten utwór
za mało „naukowy”. Smith dodał postać Chalmersa, który miał
za zadanie wyjaśnić bohaterom ich położenie. Hugo Gernsback
polecił redaktorom usunąć fragment tekstu budujący mroczną
atmosferę beznadziejności. Zakończenie, które Smith określił
jako „doskonałe i nawiązujące do poezji Dantego”, zostało
przez nich zmienione na trochę bardziej optymistyczne: jeden z
Ziemian wyszedł cało z opresji. W takim kształcie nowela ukazała
się na łamach czasopisma. Urażony Smith odmówił dalszej
współpracy z magazynem.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;">W maju
1935 zmarła matka pisarza, w grudniu 1937 chory od dawna ojciec.
Bolesną stratą było również odejście Howarda Philipsa
Lovecrafta (marzec 1937), który od 1922 korespondował ze Smithem,
podtrzymywał go na duchu i zachęcał do pisania. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;">Po
roku 1937 Clark Ashton napisał zaledwie szesnaście opowiadań. Jako
że z ich publikacji czerpał, największe dochody, a pisał coraz
mniej, popadł w poważne tarapaty finansowe. Zimą roku 1950 skarżył
się przyjaciołom, że nie stać go już na znaczki pocztowe. W
najtrudniejszym, mrocznym okresie jego życia pojawiła się nowa
pasja – rzeźbiarstwo. Smith zbierał barwne kamienie, których nie
brakowało w górzystej okolicy i rzeźbił fantastyczne głowy i
popiersia. W ciągu pięciu lat (od wiosny 1935 roku do połowy 1940)
powstało około dwustu rzeźb. Wiele z nich znalazło nabywców. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;">Smutną
monotonię życia pisarza, ekscentryka, i mizantropa, przerywały
odwiedziny przyjaciół, do których należeli Henry Kuttner<a class="sdfootnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote7sym" name="sdfootnote7anc"><sup>7</sup></a>
i Philip K. Dick<a class="sdfootnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote8sym" name="sdfootnote8anc"><sup>8</sup></a>,
wizyty miłośników, twórczości Clarka Ashtona Smitha oraz...
romanse; pomińmy jednak nazwiska dam jego serca. Warto wspomnieć,
że owe czułe związki stały się natchnieniem do napisania wielu
utworów poetyckich, między innymi cyklu poematów miłosnych </span><i>The
Hill of Dionysus.</i></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
Z czasem w życiu
pisarza zaszły pewne zmiany na lepsze. Zaczęły się ukazywać
zbiory jego wierszy i opowiadań, a w roku 1954 poznał Carolyn Jones
Dorman, którą poślubił kilka miesięcy później. Opuścił
skromną, rodzinną posiadłość i zamieszkał w domu żony na
Pacific Grove<a class="sdfootnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote9sym" name="sdfootnote9anc"><sup>9</sup></a>.
Zmarł 14 sierpnia 1961 roku, przeżywszy sześćdziesiąt osiem
niełatwych lat."</div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: x-small;">Przypisy własne:</span></div>
<span style="font-size: x-small;">
</span>
<br />
<div id="sdfootnote1">
<span style="font-size: x-small;"><a class="sdfootnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote1anc" name="sdfootnote1sym">1</a>Dokładnie
w mieście Auburn w hrabstwie Placer</span>
</div>
<span style="font-size: x-small;">
</span>
<br />
<div id="sdfootnote2">
<div class="sdfootnote">
<span style="font-size: x-small;"><a class="sdfootnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote2anc" name="sdfootnote2sym">2</a>Inne
źródła podają, że przeczytał dwukrotnie 11 edycję
Encyklopedii Britannica
</span></div>
</div>
<span style="font-size: x-small;">
</span>
<br />
<div id="sdfootnote3">
<div class="sdfootnote">
<span style="font-size: x-small;"><a class="sdfootnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote3anc" name="sdfootnote3sym">3</a>W
1912 roku</span></div>
</div>
<span style="font-size: x-small;">
</span>
<br />
<div id="sdfootnote4">
<div class="sdfootnote">
<span style="font-size: x-small;"><a class="sdfootnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote4anc" name="sdfootnote4sym">4</a>John
Keats (1795-1821)- angielski poeta romantyczny, ateista i filozof.
</span></div>
</div>
<span style="font-size: x-small;">
</span>
<br />
<div id="sdfootnote5">
<div class="sdfootnote">
<span style="font-size: x-small;"><a class="sdfootnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote5anc" name="sdfootnote5sym">5</a>Percy
Bysshe Shelley (1792-1822)- angielski poeta, powieściopisarz,
dramaturg, ateista i wegetarianin.</span></div>
</div>
<span style="font-size: x-small;">
</span>
<br />
<div id="sdfootnote6">
<div class="sdfootnote">
<span style="font-size: x-small;"><a class="sdfootnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote6anc" name="sdfootnote6sym">6</a>ang.
The Dweller in the Gulf (1932 r.)</span></div>
</div>
<span style="font-size: x-small;">
</span>
<br />
<div id="sdfootnote7">
<div class="sdfootnote">
<span style="font-size: x-small;"><a class="sdfootnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote7anc" name="sdfootnote7sym">7</a>Henry
Kuttner (1915-1958)- amerykański pisarz science fiction,
współpracował z magazynem <i>Weird Tales.</i></span></div>
</div>
<span style="font-size: x-small;">
</span>
<br />
<div id="sdfootnote8">
<div class="sdfootnote">
<span style="font-size: x-small;"><a class="sdfootnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote8anc" name="sdfootnote8sym">8</a>Philip
K. Dick (1928-1982)- amerykański twórca, zdobywca nagrody Hugo,
jeden z najwybitniejszych pisarzy fantastyki naukowej. Miał
znaczący wpływ na rozwój tego gatunku.</span></div>
</div>
<span style="font-size: x-small;">
</span>
<br />
<div id="sdfootnote9">
<div class="sdfootnote">
<span style="font-size: x-small;"><a class="sdfootnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2584122425858665735#sdfootnote9anc" name="sdfootnote9sym">9</a>W
Kalifornii w hrabstwie Monterey.</span></div>
</div>
<span style="font-size: x-small;">
</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-76040887256336600112014-11-09T20:36:00.000+01:002014-11-09T20:37:10.203+01:00Ruszyła przedsprzedaż Teatro Grottesco!<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLf04tHOzFyuOHCtVpG4XKBvUTWVdQ-HZQ4O0DP8ugd_7dSeut5UXeAtzX0Ha4qRmdOs6k8ngDk2CyVRiBqR5vQGxh1kryNLrs71Da_Jjk7gwmLTqJaZya-CITz8hQFMXJP7_Bp_7UWNcI/s1600/big_Teatro_Grotesko_okladka.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLf04tHOzFyuOHCtVpG4XKBvUTWVdQ-HZQ4O0DP8ugd_7dSeut5UXeAtzX0Ha4qRmdOs6k8ngDk2CyVRiBqR5vQGxh1kryNLrs71Da_Jjk7gwmLTqJaZya-CITz8hQFMXJP7_Bp_7UWNcI/s1600/big_Teatro_Grotesko_okladka.jpg" height="400" width="278" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://sklep.okultura.pl/thomas-ligotti-teatro-grottesco.html</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
Tym razem krótka, ale za to wspaniała nowina. W internetowym sklepie Okultury już można zamówić <i>Teatro Grottesco</i> Thomasa Ligottiego. Wielkie podziękowania należą się wszystkim dobroczyńcom, którzy brali udział w przedsięwzięciu. Pierwsze 100 egzemplarzy jest objęte ceną promocyjną, więc warto się pospieszyć. Poniżej link do sklepu :).<br />
<br />
<a href="http://sklep.okultura.pl/thomas-ligotti-teatro-grottesco.html">http://sklep.okultura.pl/thomas-ligotti-teatro-grottesco.html</a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-66268069861229502902014-11-05T11:59:00.001+01:002014-12-01T13:57:25.938+01:00Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie... o Clarku Ashtonie Smithie <br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPOVpjp1oNrb3WVMtp5bOLY7s_hqhmxnlbkw3x9Z-9pgBJT-pTmC-ed4a1QrQRpVmuc3AUIIaZ94y58mVmgCgA-qqxVP9JpeUjVmai1ZW2WRLyadO_Dzvpk9Y5gKPOI8fT-8GN7Ka4cSA4/s1600/CAS+Miasto+%C5%9Bpiewaj%C4%85cego+p%C5%82omienia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPOVpjp1oNrb3WVMtp5bOLY7s_hqhmxnlbkw3x9Z-9pgBJT-pTmC-ed4a1QrQRpVmuc3AUIIaZ94y58mVmgCgA-qqxVP9JpeUjVmai1ZW2WRLyadO_Dzvpk9Y5gKPOI8fT-8GN7Ka4cSA4/s1600/CAS+Miasto+%C5%9Bpiewaj%C4%85cego+p%C5%82omienia.jpg" height="400" width="252" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://www.antykwariat.waw.pl/ksiazka,1046522/clark_ashton_smith_miasto_spiewajacego_plomienia,245233.html) </td></tr>
</tbody></table>
W pierwszej połowie lat '90 w Polsce ukazała się książka, która zdobyła
tylu zwolenników co i przeciwników. Nie stała się ona, jednak nigdy
tematem publicznej dyskusji. Była to iskra opowieści niesamowitej,
mylnie utożsamiona z literaturą fantasy. Ta skazana na zapomnienie
książka, to <i>Miasto śpiewającego płomienia</i> Clarka Ashtona Smitha. <br />
Być może nie taki los spotkałby książkę, gdyby po drodze nie popełniono kilku znaczących błędów. Przede wszystkim została ona wydana nakładem wydawnictwa Alfa w ich serii wydawniczej <i>Fantasy</i>. Zastanawia mnie jak niska była świadomość pracowników wydawnictwa na temat treści książki? Naturalnie, twórczość Smitha mocno odbiega od klasycznych pisarzy niesamowitości, ponieważ akcja wielu jego opowiadań odbywa się na obcych planetach, wśród egzotycznych cywilizacji i bogów. Nie zmienia to faktu, że atmosferą bliższa jest literaturze grozy, a tematycznie science- fiction, co daje nam ciekawą mieszankę znaną jako lovecraftowski kosmiczny horror.<br />
Kolejny błąd, to zły czas publikacji. W roku 1994 wiedza na temat literatury weird nie mogła być zbyt duża, chociażby dlatego, że dopiero w 2000 r. ukazało się pierwsze, polskie wydanie<i> Nadnaturalnego horroru w literaturze</i> H. P. Lovecrafta (oczywiście wcześniej Stefan Grabiński pisał o metafantastyce, jednak mogliśmy się o tym dowiedzieć, właściwie niedawno, dzięki wydawnictwu Agharta i zbiorze opowiadań <i>Po drugiej stronie</i>). Czytelnicy dopiero oswajali się z twórczością Lovecrafta (pierwszy zbiór opowiadań ukazał się w 1983 r., a kolejny dopiero 16 lat później), a samego Smitha poznaliśmy lepiej dzięki S. T. Joshiemu, jako pisarza z kręgu "mitologii Cthulhu". Świadomie wspominam wyłącznie o Lovecrafcie, ponieważ inni klasycy weird fiction pojawili się w kraju kwitnącej jabłoni w późniejszym czasie.<br />
Trzecim błędem było złe miejsce, ponieważ prędzej o autorze mógłby usłyszeć czytelnik horroru lub science fiction, niż miłośnik magii i miecza, który zachęcony początkową obietnicą poznania nowego pisarza fantasy, otrzymał książkę zgoła inną od spodziewanej i raz otworzoną pozostawił wśród kurzu biblioteki.<br />
Do takiej pomyłki mogło dojść również z innego powodu, który uznaję za ostatni błąd w promocji zbioru. Mówi się, że nie należy oceniać książki po okładce, jednak nie trudno przejść obojętnie obok książki, na której mamy rysunek podobny do każdej jednej grafiki fantasy, jak te znane z Conana Barbarzyńcy, czy serii o Johnie Carterze, który po prostu nie przykuwa wzroku. Taka książka nie zainteresuje miłośnika horroru lub science fiction, ponieważ wygląda jak fantasy, nie zainteresuje również czytelnika fantasy, ponieważ nie posiadała znanego wówczas w Polsce nazwiska. I tak oto dziś już książkę można dostać wyłącznie na allegro za cenę około 20 zł. <br />
Zamiast zakończenia, wymienię opowiadania jakie zawiera ten zbiór:<br />
1. Kobiety- kwiaty (ang. <i>Flower- woman </i>1935r.)<br />
2. Los Antariona (ang.<i>The planet of the dead l</i>ub <i>The doom of Antarion</i> 1932 r.)<br />
3. Miasto śpiewającego płomienia (ang. <i>The city of the singing flame</i>1931 r.)<br />
4. Pan Otchłani <br />
5. Potwór z przepowiedni Abbolechiolora ( ang.<i> The monster of the prophecy</i> 1932 r.) <br />
6. Przeklęty kwiat (ang. <i>The demon of the flower</i> 1933 r.)<br />
Niestety, nie znalazłem informacji na temat opowiadania Pan Otchłani. Udało się Wam może dotrzeć do książki?<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-24480813688403163362014-10-07T12:23:00.001+02:002014-12-01T13:57:41.621+01:00Opowieści niezwykłe w polskim kiniePolska kinematografia nie może pochwalić się zbyt wieloma filmami niesamowitymi. Prócz <i>Sanatorium pod klepsydrą</i> Wojciecha Jerzego Hasa oraz <i>Śledztwa </i>Waldemara Krzystka, trudno znaleźć dzieła chociażby ocierające się o dziwność. Wyjątkiem w historii polskiej sztuki filmowej są lata 1967-1968, kiedy to powstało aż pięć filmów będących adaptacjami opowiadań weird.<br />
<i>Opowieści niezwykłe</i>, to cykl filmów nakręconych przez czterech reżyserów, stanowiących adaptację opowiadań czterech polskich fantastów. Każdy z nich trwa około trzydziestu minut i pozwala widzowi zatopić się w czarno-białej atmosferze wyjętej z klasycznych historii o duchach (ale nie tylko).<br />
Filmy można znaleźć w trzech częściach na portalu YouTube. Poniżej podsyłam linki do pierwszych ich części:<br />
1. <i>Ja gorę! </i>Janusza Majewskiego, stanowiący adaptację opowiadania Henryka Rzewuskiego.<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=oDJTlSiqQs4&list=PL5E758D57E0BED910">Pierwsza część filmu Ja gorę!</a> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
2<i>. Szach i mat!</i> Andrzeja Zakrzewskiego, będący adaptacją noweli Ludwika Niemojskiego.<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=gqCI_SGAuDw&list=PL43E502CFFFFEFBCA">Pierwsza część filmu Szach i mat!</a><br />
3. <i>Ślepy tor</i> Ryszarda Bery, który jest pierwszą adaptacją opowiadania Stefana Grabińskiego.<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=d8dejvLB1qw&index=10&list=PL43E502CFFFFEFBCA">Pierwsza część filmu Ślepy tor</a><br />
4. <i>Mistrz tańca</i> Jerzego Gruzy, jest adaptacją noweli Józefa Korzeniowskiego pt. <i>Narożna kamienica</i>. To jedyny film w serii, który nie nazywa się tak samo jak opowiadanie, na motywach którego został oparty.<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=Dtq5e2SUnr4&index=4&list=PL43E502CFFFFEFBCA">Pierwsza części filmu Mistrz tańca</a><br />
5. <i>Pożarowisko</i> Ryszarda Bery, który jest drugą adaptacją opowiadania Stefana Grabińskiego.<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=IlCV750StAY&index=7&list=PL43E502CFFFFEFBCA">Pierwsza części filmu Pożarowisko</a><br />
<br />
Miłego oglądania :).Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-14291621122521948362014-09-18T15:27:00.001+02:002014-12-01T13:57:55.299+01:00JaskółkiDługo walczyłem ze sobą, czy powinienem opublikować na blogu swoje własne opowiadanie. Jednak pod namową znajomych w końcu postanowiłem to zrobić. Mam nadzieję, że i wam się spodoba ;).<br />
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
Jaskółki</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Wiatr rozmawiał z ptakami w koronach
drzew. Każde ugięcie gałęzi oznaczało kolejne słowa, a trzepot
liści stał się interpunkcyjnym potokiem, nadającym melodie i rytm
zdaniom. Czasami zdawało mi się, że potrafię go zrozumieć, że
tym razem odnalazłem klucz oparty na powolnym kołysaniu i
powtarzalności. Jednak o wszystkim zapominałem, gdy promienie
latarni rozdzierały przestrzenie pomiędzy szelestem a skrzypieniem.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Łatwiej było z ptakami. Ich kolorowe
ciałka, skarlałych staruszek o szerokich kapeluszach i
przesadzonych sukniach z plastikowymi kwiatami naprędce doczepionymi
agrafką, wyginały się w przedziwne grymasy. Te nerwowe mimodramy
eksplodowały orgią barw i ruchu. Pomimo swojej pozornej
instynktowności zawierały w sobie stosowną celowość.
Przykładowo, kiedy z rana warkot samochodów strącał zapusty snu,
sójki wzbijały się w powietrze uciekając przed szczękiem tłoków
i silników. Gdy cały ten hałas ustawał, ustawał również
swobodny lot sójek, które cicho opadały w kłęby liści jak
papierowe samoloty.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
W dni deszczowe obserwowałem wróble,
które upatrzyły sobie zabawę w rozdziobywaniu kropli opadłych na
gałęzie lub parapety. Z braku lepszych zajęć liczyłem ile kropel
rozbryznął każdy wróbel, który usiadał przy moim oknie.
Najsprawniejszy z nich był ten, którego zwykłem nazywać
„Marszałkiem” ze względu na dumne oblicze o ostrych rysach
dzioba i zadartych piórkach w okolicy łepka.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Przesadną niechęcią obdarzałem
gołębie. Pełne słonej ironii, puszyły się w swojej własnej
głupocie. Przechadzały się obojętne wobec świata niezdolne do
niczego ponad aktami konsumpcji i defekacji, które urastały w ich
tępych spojrzeniach do miana świętych. Tak jakby te szare
nijakości zasługiwały na własną religię.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Kiedy dni były ciemniejsze niż
zazwyczaj, a chmury muskały anteny telewizyjne, widywałem siebie
wśród stada srok. Walczyłem wtedy zaciekle o skrawki suchego
chleba, a gdy brązowym okiem dostrzegłem świecące strzępy
zaśniedziałych błyskotek, rzucałem się na nie głodny
niezwykłości. Nie potrafię powiedzieć, dlaczego to robiłem, a
tym bardziej jak długo to robiłem? Być może owymi rojeniami
starałem się wypełnić dziury w spęczniałych parkietach mojego
mieszkania.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Pewną aberracją dla spokojnego snu
kamienicy stały się jaskółki. Pojawiły się znikąd. Lubiłem
myśleć, że powstały z odpadających płatów farby, które trącił
nieuważny sąsiad przechodzący korytarzem. Nie było to twierdzenie
bezpodstawne, gdyż ich gniazdo, które znajdowało się w rogu na
pierwszym piętrze tuż nad moimi drzwiami, zbudowane było z
gałązek, suchej trawy, piór, łupin po jajach i kolorowego tynku.
Nie wiem jednak, jak długo zamieszkują róg nad moimi drzwiami? Z
pewnością były tu od zawsze, wrosły w strukturę kamienicy
głębiej niż najstarsi jej mieszkańcy.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Jaskółki miały swoje rytuały.
Budziło je poranne trzaskanie drzwi, czy szczęk kluczy
wygrzebywanych naprędce z kieszeni i torebek. Przeciągały się
wtedy ospale lecąc w stronę uchylonych okien aby wykąpać się w
chłodnym powietrzu miasta. Wyglądały wtedy jakby strzepywały z
siebie pyłki kurzu, osiadłe na nich w trakcie snu. Od tego momentu
mogłem je obserwować bez przeszkód oparty o ramę mojego okna.
Jaskółki piękniały w locie. Przypominały dzieci grające w gumę
podczas pełnych agrestu chwil mojego dzieciństwa. Tak samo
naturalne i szczęśliwe. Te pląsy i zabawy trwały aż do wieczora,
kiedy to powracały zmęczone do swojego gniazda.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ptaki te stały się częścią
również moich rytuałów. Zacząłem dbać o to, żeby okna na
wszystkich piętrach były otwarte lub przynajmniej uchylone. Do
parapetów na pierwszym oraz drugim piętrze przykręciłem puste
puszki po rybach i wypełniłem je wodą, aby jaskółki miały stały
do niej dostęp. Kilka razy zdarzyło mi się przemierzać alejkę
pod moją klatką w poszukiwaniu różnorodnych owadów, które
następnie układałem na nakrętce od słoika zaraz obok poidełka.
Szybko jednak zaprzestałem tej praktyki ze względu na
nieprzychylność sąsiadów.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Niespełna pół roku temu na ramie
mojego okna zaczęła siadać jaskółka. Z początku obawiałem się,
że wleci do pokoju i zrobi sobie krzywdę lub nie będzie w stanie
wylecieć. Ona jednak tylko patrzyła. Kręciła łepkiem w rytm
mojej codziennej krzątaniny. Tłumaczyłem sobie, że jej ciche
trwanie jest formą podziękowania, za moją nieznaczną służbę.
Była przy mnie gdy zmywałem naczynia, prasowałem bieliznę,
czyściłem piekarnik, oglądałem telewizję, malowałem na ścianach
kolejne jaskółki, czy zdrapywałem z nich farbę. Zachowywałem się
przy tym bardzo ostrożnie. Zbyt gwałtowny ruch wprawiał jej
skrzydła w falowanie i kolejne podmuchy wiatru niosły ją daleko
poza zasięg mojego wzroku.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Od dwóch tygodni przestała siadywać
na oknie. Również gniazdo jaskółek opustoszało. Zastanawiałem
się czym je obraziłem, że karzą mnie swoją nieobecnością?
Którą czynność odczytały jako obelgę lub zagrożenie dla
kruchości ich papierowych istnień? Z pewnością odstraszył je
łoskot pralki lub szum odkurzacza. Tylko dlaczego dopiero teraz?
Zrezygnowałem z obserwacji ptaków. Nawet gorące podrygiwania
wróbli przestały mnie cieszyć. Zasłoniłem firany w obronie przed
ewentualnymi pocieszeniami, których przez nieuwagę mogłem stać
się adresatem. Moje członki osłabły i straciły chęć do
poruszania. Moje ciało rozlało się jak płótno na zbyt małym
manekinie, zagarniając kolejne klepki w podłodze. Czułem jak
perikariony w dłoniach i stopach żarzą się by osiągnąć
temperaturę wolframowych prętów. Coś działo się z moim ciałem,
czego nie byłem w stanie wyjaśnić. Miałem wrażenie, że
przygotowuje się na coś lub, że moja agonia jest okresem
przejściowym podobnie jak czas spędzony w poczekalni, jest jedynie
nieprzyjemnym zaburzeniem ciągłości podróży, pozbawionym
większego znaczenia.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Czasem odczuwałem chwile wytchnienia.
Ból odchodził tak samo niespodziewanie jak przybywał. Unosiłem
się wtedy na falach utkanych z trwogi przed kolejną burzą. Nadal
jednak starałem się podtrzymać pozory codzienności. Wychodziłem
na korytarz, siadałem na drewnianych stopniach z papierosem w dłoni
patrząc na Ich gniazdo i kręciłem głową widząc jak lepka
konstrukcja rozkleja się z każdym kłębem dymu.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Tak często jak mogłem wychodziłem
na podwórze. Sunąłem przez deszcz, aby wzmocnić moje nogi z gazy.
Po to aby nasiąknąć. Czynność ta musiała wyglądać komicznie z
perspektywy innych przechodniów. Nie przejmowałem się tym.
Martwiła mnie jednak myśl, że staję się coraz mniej prawdziwy.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Pierwszego lipca postanowiłem
przewietrzyć mieszkanie. Kiedy otworzyłem okno w sypialni, na
parapecie od strony podwórza usiadła jaskółka. Przyglądała mi
się przez jakiś czas, po czym powiedziała chrapliwym ale
melodyjnym głosem:</div>
- Zmizerniałeś.<br />
- Dlaczego mnie opuściłyście? –
warknąłem z wyrzutem.<br />
- Myślisz, że Cię opuściłyśmy?
Spójrz na ściany pokryte naszymi ciałami, czy nie jesteśmy
przecież niczym ponad skrawkami farby odpadłymi ze ścian?<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Rozejrzałem się po pokoju. Był
niemal cały czarny z wąskimi prześwitami żółtej, starej farby
przeciekającej pomiędzy skrzydłami dziesiątek jaskółek.
Zatoczyłem się opierając ręce o brzeg stołu. Mój oddech stał
się nierówny. Milczałem chwile po czym stanąłem przed lustrem
przyglądając się swojej cienkiej jak balon twarzy.</div>
- Rozdmuchałeś swoją głowę,
więc teraz się unieś. Najpiękniejsze w prostym życiu jest to,
że jest takie trudne. – powiedziała odgadując moje myśli.<br />
- Skąd wiesz o czym myślę?<br />
- Czy dziecko nie wie, o czym
szepczą rodzice nocami? Urodziłam się w klatce. Bądź mi
wdzięczny, bo to ja ją otworzyłam. Resztę sam uwolniłeś,
jednak żadna z nich nie miała odwagi polecić dalej. Uciekając
przez puste oczodoły trafiły na sieci z Twoich ścian. Nie my
wrosłyśmy w ściany, to Ty stapiasz się z kamienicą.<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
- Co się ze mną stanie? </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
- Rozpuścisz się jak głowa ćmy w
płomieniu świecy. Pęknięcia w ścianach wypełnią się Twoim
ciałem, a budynek wysubtelnieje. Czy to nie piękne, że po śmierci
nadal się na coś przydamy? Powinieneś być szczęśliwy, że
udało Ci się wyrwać z łańcucha troficznego. Niektórzy
mogliby to nazwać samadhi. Poddaj się temu bo nic Ci już nie
pozostało.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Mówiąc to w końcu odleciała.
Siedziałem z mdłościami garnącymi się do ust i piekącymi
palcami zdrapującymi farbę ze ścian. Czułem się jak zagubione
szczenię pomiędzy konarami osik nabiegłych szumem myśli.
Osamotniony i przerażony pozbywałem się kolejnych ptaków z mojego
mieszkania, które ulatywały wraz z każdym płatem tynku.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Jaskółka się myliła. Odkryłem to
nim jeszcze odleciała. Pozostały jeszcze ściany. Ściany pełne
czerni, żółci i czerwieni...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-35584843040546413082014-09-06T21:24:00.000+02:002014-09-06T21:24:15.580+02:00Dostojewski fantastą<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilJjvMV-jKGf_jOxXRv3DHhJ_eK-WHgJ_4g_LV85zMpc6iZ-N8bZoHyFfirQ6QcObZBa0BAxPBkB9eeI86wUcW8cVfODfgYZ4yrnyGO3UGSELd2fdtRWxnngTn2iQnvt_qOAaA_dBqMlg7/s1600/FDOpFan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilJjvMV-jKGf_jOxXRv3DHhJ_eK-WHgJ_4g_LV85zMpc6iZ-N8bZoHyFfirQ6QcObZBa0BAxPBkB9eeI86wUcW8cVfODfgYZ4yrnyGO3UGSELd2fdtRWxnngTn2iQnvt_qOAaA_dBqMlg7/s1600/FDOpFan.jpg" height="400" width="248" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://www.wydawnictwoliterackie.pl/resources/1/7371-n-a.jpg)</td></tr>
</tbody></table>
Nie lubię sieci księgarń. Są dla mnie jak markety z makulaturą, w których trzeba spędzić wiele godzin aby odnaleźć książkę, dla której byłbym chętny poświęcić czas i pieniądze. W księgarniach tego typu książki weird fiction znajdują się najczęściej w dziale fantastyka (o ile w ogóle), pośród wielu nieciekawych lektur. Dziś byłem w jednej z takich księgarń, jednak tym razem nauczony doświadczeniem, że i tak nie mam co liczyć na choć jedną pozycję wydawnictwa C&T lub Vesper, poszedłem w stronę regału z etykietą "Literatura piękna obca". Duże było moje zdziwienie kiedy dostrzegłem książkę pt. <i>Opowieści fantastyczne</i> Fiodora Dostojewskiego. Zbiór składa się z 8 opowiadań, a wśród nich <i>Chłopczyk na gwiazdce Pana Jezuska, Bobek, Sen śmiesznego człowieka itp.</i>. Choć książka reklamowana jest jako twórczość pokrewna E. A. Poe, wśród czytelników wywołuje mieszane uczucia, co do swojej "niesamowitości". Niezależnie od głosów nadchodzących z Internetu, na pewno warto zapoznać się z książką. Pod spodem standardowo link, gdzie można znaleźć więcej informacji.<br />
<br />
<a href="http://www.wydawnictwoliterackie.pl/ksiazka/1584/Opowiesci-fantastyczne---Fiodor-Dostojewski">http://www.wydawnictwoliterackie.pl/ksiazka/1584/Opowiesci-fantastyczne---Fiodor-Dostojewski</a> Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-39980296899356835062014-08-30T16:57:00.000+02:002014-08-30T16:57:46.841+02:00Publiczność literatury weird fiction w przestrzeni internetowej Moi Drodzy,<br />
<br />
mam do was wielką prośbę. Jestem magistrantem socjologii Uniwersytetu Wrocławskiego i prowadzę badania poświęcone publiczności literatury weird fiction w Internecie. Byłbym wdzięczny gdybyście pomogli mi w zbieraniu badań poprzez wypełnienie ankiety, do której link podam poniżej. Oczywiście gdybyście mieli znajomych, którzy również interesują się literaturą weird fiction, to możecie im wspomnieć o takim badaniu ;).<br />
<br />
Ankieta jest anonimowa i posłuży jedynie celom naukowym.<br />
<br />
Z góry dziękuję za Państwa poświęcony czas i udział w badaniu.<br />
<br />
<a href="http://ankiety.interaktywnie.com/ankieta/5401df388fcfc/">http://ankiety.interaktywnie.com/ankieta/5401df388fcfc/</a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-9005830226421216202014-08-25T19:50:00.000+02:002014-08-25T19:50:20.950+02:00Młyn pełen lalek <br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPHZgJQvQiJa3O2Fmhs64C2OQ3yRT7AcPf__H_r6Lsmvzv3lupzWuaSzKICcvxzAPxIDgl6VaHG93k1JgdkqzBdWQZUjKwtiLXPsZlgKALd-YAj83d7fl9HL8qxK-JxsmTxRpU5WSQm5kI/s1600/The+Mill+at+Calder's+End.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPHZgJQvQiJa3O2Fmhs64C2OQ3yRT7AcPf__H_r6Lsmvzv3lupzWuaSzKICcvxzAPxIDgl6VaHG93k1JgdkqzBdWQZUjKwtiLXPsZlgKALd-YAj83d7fl9HL8qxK-JxsmTxRpU5WSQm5kI/s1600/The+Mill+at+Calder's%2BEnd.jpg" height="300" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: https://s3.amazonaws.com/ksr/projects/427039/photo-main.jpg?1397806884)</td></tr>
</tbody></table>
W lalkach jest coś fascynującego. Mimo, że wyglądają jak ludzie są jedynie przedmiotami, których zastygłe twarze wyrażają stale jedną emocje na podobieństwo masek. Lalki jednak potrafią mówić, o czym doskonale wie Kevin McTurk. Stara się nas przekonać o tym swoim nowym filmem, który właśnie dziś został opłacony przez użytkowników Kickstartera.<br />
<i>The Mills at Calder's End</i> to gotyckie ghost story utrzymane w duchu Edgara Allana Poe i H. P. Lovecrafta, które zostanie opowiedziane przez około 75- centymetrowe lalki przy pomocy tradycyjnej japońskiej techniki teatru lalek zwanej<i> bunraku. Bunraku</i> polega na kontrolowaniu lalki przez trzech (lub więcej) lalkarzy ubranych w czarne stroje, ukrytych za swoją postacią. Jak zapowiada reżyser w filmie nie będzie praktycznie żadnych komputerowych efektów. W projekt są zaangażowane takie postacie jak chociażby Mike Mignola, Elijah Wood, Lustmord i wiele innych. Więcej informacji pod poniższym adresem:<br />
<br />
<a href="https://www.kickstarter.com/projects/935772123/the-mill-at-calders-end-a-ghost-story-puppet-film">https://www.kickstarter.com/projects/935772123/the-mill-at-calders-end-a-ghost-story-puppet-film</a><br />
<br />
Do tego warto zapoznać się z wcześniejszym projektem Kevina McTurka pt. <i>The Narrative of Victor Karloch</i>, który jest utrzymany w podobnym klimacie. Trailer można obejrzeć na tej stronie:<br />
<br />
<a href="http://vimeo.com/ondemand/victorkarloch/32556927">http://vimeo.com/ondemand/victorkarloch/32556927</a><br /><br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-37109916538411967252014-08-24T20:08:00.002+02:002014-08-24T20:12:57.919+02:00Groza jest święta<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8fiJqB1Wzm2cBHKeelwtyt7sGdWfZ9BXJhTg_pu5PkVd4RD-28fVNYd25nO54JcXxDoomvSNRRIwNTfdfm7uQ2jGUEW5lp9DaZ-iJQ7Y5ozPWD7e6HPMp-10lVwbtRwT1eXSysY8VQ00o/s1600/GROZA+JEST+%C5%9AWI%C4%98TA.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8fiJqB1Wzm2cBHKeelwtyt7sGdWfZ9BXJhTg_pu5PkVd4RD-28fVNYd25nO54JcXxDoomvSNRRIwNTfdfm7uQ2jGUEW5lp9DaZ-iJQ7Y5ozPWD7e6HPMp-10lVwbtRwT1eXSysY8VQ00o/s1600/GROZA+JEST+%C5%9AWI%C4%98TA.png" height="400" width="311" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://masz-wybor.com.pl/wp-content/uploads/2014/08/groza_jest_swieta_okladka-797x1024.png)</td></tr>
</tbody></table>
W ostatnią środę tj. w dniu 124-tej rocznicy urodzin szanowanego Pana Lovecrafta ukazała się w sieci publikacja naukowa dotycząca mitologii Cthulhu. Jak podaje portal masz-wybor.com.pl:<br />
"<i><i>Groza jest święta</i>
</i>to praca kontrowersyjna, czego autor nie ukrywa i o czym szerzej pisze w
swojej przedmowie. Mówi w niej wprost o uprzedzeniach Lovecrafta i ich
wpływie na powstały system mityczny, podważa również krytycznoliteracką
analizę mitów. Pojawiają się w niej też tak odważne tezy jak
(niebezpodstawne!) przyrównanie powieści grozy do tekstów sakralnych.
Czytacie ją na własną odpowiedzialność – do czego Was tradycyjnie gorąco
zachęcamy!"<br />
<i> </i>Jeszcze nie miałem okazji zapoznać się z treścią książki, dlatego pozostaje mi jednie zaufać powyższym<i> </i>słowom i poświęcić jej kilka wieczorów (co i wam polecam), tym bardziej, że książka jest dostępna za darmo w formacie .pdf pod adresem:<br />
<br />
<a href="http://masz-wybor.com.pl/groza-jest-swieta-na-124-urodziny-h-p-lovecrafta/">http://masz-wybor.com.pl/groza-jest-swieta-na-124-urodziny-h-p-lovecrafta/</a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-33943692200518804512014-07-22T14:34:00.001+02:002014-07-22T14:36:51.879+02:00Pośmiertny wywiad z Arthurem MachenemArthur Machen w Polsce jest znany dzięki wydawnictwu C&T, które wydało zbiór opowiadań pt. <i>Inne światy</i>. Niezawodne weirdfictionreview.com poprzez metodę channelingu przeprowadziło z nim wywiad na temat celu jego pisarstwa oraz mistycznych poszukiwaniach. Za ewentualne błędy w tłumaczeniu przepraszam (i przepraszać będę już chyba zawsze ;)). Link do oryginału w języku angielskim znajduje się pod tekstem. Zapraszam do lektury.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitULDUMPww87cYUeJ7NcLgxmJVDpIWSfhRHhOJV-iWryVkFFaNtWmkodMFa4KvTyWZOtjrw53q0SIjOGM2l7HboNXpzUbPrkFhQoXxTukrR6iGzamJi4zSpNp55pa8iibHvLptj11LIDV-/s1600/AMFajka.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitULDUMPww87cYUeJ7NcLgxmJVDpIWSfhRHhOJV-iWryVkFFaNtWmkodMFa4KvTyWZOtjrw53q0SIjOGM2l7HboNXpzUbPrkFhQoXxTukrR6iGzamJi4zSpNp55pa8iibHvLptj11LIDV-/s1600/AMFajka.jpg" height="320" width="258" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://anolen.files.wordpress.com/2013/06/arthur-machen.jpg?w=430)</td></tr>
</tbody></table>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>"Wywiad niesamowity: Rozmowa z Machenem
za pośrednictwem Petera Bebergala</b></div>
<b>
</b>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Poniższy wywiad miał miejsce w
walijskiej wsi w noc pełni księżyca. Peter Bebergal, który
zaoferował swoją pomoc, zadzwonił do mnie tydzień wcześniej,
abym spotkał się z nim przy opuszczonej stacji tuż obok wiejskiej
drogi na obrzeżach miasta Bargoed. Kiedy nadjechałem taksówką, on
już na mnie czekał z grubą książką oprawioną skórą, którą
trzymał w zgięciu ramienia. „Przyniosłeś to?” – zapytał.
Skinąłem głową i podniosłem moją kopię <i>Secret Glory</i>,
powieści Arthura Muchena na temat ucznia zainteresowanego legendą o
świętym Graalu, który przystępuje do Kościoła Celtyckiego.
„Dobrze” – powiedział. Wziął ją ode mnie i umieścił pod
drugim ramieniem. Odwrócił się i ruszył w dół wiejskiej drogi
ku Cefn Gelligaer.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
W trakcie drogi Bebergal wytłumaczył
mi dlaczego obrał tę trasę. „Można to nazwać psychografią,
ale to nie jest do końca to. Czy kiedykolwiek czytałeś tę książkę
Machena „N”? Musiałem przyznać, że nie. „Jak bohater z
książki – będziemy czatować na wyjątkowe przejście, w
wyjątkowym okresie nocy, w wyjątkowym czasie w roku. Raz w
przeciągu życia dojdzie do konwergencji. Zamiast znaleźć raj,
znajdziemy Machena. I po chwili dodał „Albo Machen znajdzie nas”.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Po długim spacerze, dotarliśmy do
celu, na stoki Cefn Gelligaer: samotny kamień stał jak bezpańska
noga kompasu, wbita w ziemię pod kontem ostrym. Na boku była jakaś
inskrypcja. Myślałem, że mogę ją przeczytać, coś jakby
starożytny język, jednak po lepszym przyjrzeniu, okazało się, że
napis jest zbyt zatarty.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Bebergal ukląkł na ziemi przy zgięciu
kamienia, chroniąc się pod nim. Wziął książki i ułożył je po
swoich obydwu stronach. Teraz zobaczyłem tę drugą książkę. Była
to <i>House of the Hidden Light</i>, książka, którą Machen
napisał wraz z A. E. Waitem, podczas gdy oboje należeli do
Hermetycznego Zakonu Złotego Blasku. Istnieję tylko trzy
egzemplarze tej książki.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Kiedy Bebergal odmawiał jaką
niezrozumiałą modlitwę, światło księżyca rozjaśniło się i
skupiło na kamieniu, wyrazie jego twarzy i dłoniach umieszczonych
na środku każdej książki. Wtedy głęboki, dźwięczny głos nie
należący do Bebergala powiedział: „Teraz zadawaj pytania.”</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Weirfictionreview.com:</b> Czy kiedykolwiek
spodziewałeś się tego, że „dziwna” fikcja wyprowadzi Cię z
ubóstwa?</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Bebergal (medium dla Machena):</b> Nazywasz
moja pracę „dziwną”, ale nie ma nic dziwnego w próbie
ujawnienia innym jak otaczają się prawdami iluzorycznymi. Opowiem
Ci powiastkę tak zadziwiającą abyś mógł zrozumieć. Mój
przyjaciel spotkał znajomego z Yorku, który podróżował przez
wioski, aż natknął się na farmę. Właściciel zaprosił go i
powiedział mu historię adwokata, o ile dobrze pamiętam, który
wszedł w posiadanie dziwnego pamiętnika opisującego ostatnie dni
młodego studenta medycyny, który odkrył nieznaną wcześniej
substancje o przerażających właściwościach, których źródła
postanowił dociec. O tych niewytłumaczalnych wydarzeniach, które
miały później miejsce nie śmiem powiedzieć ani słowa.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>WFR:</b> Ostatnio został wydany obszerny
zbiór Twoich opowiadań, który nie obejmuje „Wielkiego Boga
Pana”, co myślisz o tym zaniechaniu?</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Bebergal (Machen):</b> Chociaż lubię to
opowiadanie, muszę przyznać, że tak będzie lepiej. Historie mogą
funkcjonować jak zaklęcia. Twój nowoczesny świat nie jest gotowy
na wizytę duchów dawnych bogów, których moc nigdy nie odeszła z
tego świata. Jednak w oczekiwaniu na ten moment, będą wykonywane
starożytne i straszliwe rytuały podczas, których same kamienie
staną się podobne twarzom, a kwiaty zaczną śpiewać chórem
bezbożnych głosów, kiedy mężczyźni i kobiety będą odprawiać
swoje obrzędu w cieniu dębu, którego liście są jak kryształy
odbijające blask czarnego słońca.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>WFR: </b>Czy żałujesz, że przynależałeś
do Złotego Brzasku?</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Bebergal (Machen):</b> Nie łudziłem się,
że rozniecenie ego i skandaliczne zachowania mogą prowadzić do
odnalezienia szlachetnych przebłysków woli Bożej. Nasz świat jest
jedynie cieniem zaświatów, które są wielką niebiańską krainą.
Oni szukali dostępu do ich własnego samouwielbienia. To mój drogi
przyjaciel Arthur Waite, wprowadził mnie do zakonu w nadziei, że
razem możemy przenieść tam ducha chrześcijaństwa, jednak stał
się przedmiotem kłamstw i obelg, dlatego razem odeszliśmy w
poszukiwaniu innych, bardziej szlachetnych tajemnic. Bractwo marnuje
swój czas na bezużyteczne zaklęcia, podczas gdy powinni błagać o
nasienie różokrzyża... Ach, ale już powiedziałem za dużo.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>WFR:</b> Czy po opuszczeniu Zakonu nadal
kontynuowałeś swoje magiczne praktyki?</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Bebergal (Machen):</b> To nie była magia,
raczej fałszywa sztuka. Prawdziwa ścieżka mistyka prowadzi do
jednego celu, którym jest święty kielich, Graal! Sekretem serca...
nie proszę, powiedziałem za dużo.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>WFR: </b>Temat Twoich opowiadań bardzo się
zmienił podczas pierwszej wojny światowej.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Bebergal (Machen):</b> To nie opowiadania
się zmieniły, tylko świat. Ja również się zmieniłem. Wtedy w
pełni zrozumiałem, że wszyscy byliśmy w potrzebie powrotu do
Ducha Świętego, aby nas prowadził, ale także sam Kościół był
w wielkiej potrzebie przeobrażenia heroicznego i mistycznego. Nasz
wielki naród został pożarty przez bestię i tylko dzięki sile
naszego legendarnego dziedzictwa starożytnych wysp możemy przejrzeć
to na wskroś.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>WFR: </b>Pozostawiłeś trwały wpływ na
ludzi, którzy przyjdą po Tobie od pisarzy do okultystów, a potem
do mistyków. Czy tego właśnie oczekiwałeś?</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b><br /></b>
</div>
<b>
</b>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Bebergal (Machen):</b> Niestety moja praca
została źle odczytana przez tak wielu. Belzebub Aleistar Crowley,
który zhańbił Złoty Blask, wyczuł wielki magiczny cel mojej
pracy, jednak zbłądził ze ścieżki prawdziwego mistyka. Inni
widzą mnie jako tkacza horroru, kiedy tak naprawdę chciałem
otworzyć te sekretne drzwi za którymi ukryte są prawdy objawione.
Bojaźń powinna przerodzić się w strach, strach w epifanię,
dlatego że spędzamy nasze życie w cieniu, kiedy powinniśmy
poszukiwać większego Światła!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b><br /></b>
</div>
<b>
</b>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>WFR: </b>Czego Tobie najbardziej brakuje ze
świata fenomenów (świata materialnego)?</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Bebergal (Machen):</b> W trakcie życie,
jedyną osobą mi drogą była moja żona Amy, ale ona jest teraz ze
mną oraz mój przyjaciel Waite, którego dusza pewnie zagubiła się
w dziwnym zakątku czyśćca, gdzie przez wieczność czyta swojego
ukochanego Tarota w poszukiwaniu klucza do tych niezgłębionej
korespondencji pomiędzy niebem a ziemią. Co do tej cennej kuli
(Ziemi), gdzie człowiek pędzi za pragnieniami i zawsze spogląda za
siebie, jest tylko jedna rzecz, której brakuje mi przede wszystkim:
tytoniu we wszystkich swoich wspaniałych i cudownie palnych formach.
Tytoń mój drogi Panie, tytoń jest tym za czym tęsknie
najbardziej."
</div>
<br />
źródło: <a href="http://weirdfictionreview.com/2012/10/uncanny-interviews-a-conversation-with-machen-via-peter-bebergal/">http://weirdfictionreview.com/2012/10/uncanny-interviews-a-conversation-with-machen-via-peter-bebergal/</a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-46564014613237712102014-07-17T15:07:00.002+02:002014-07-17T15:07:18.919+02:00Wywiad z Wojciechem GuniąWszystkich, którzy czekają na dostawę "Powrotu" lub już przeczytali tę książkę serdecznie zapraszam do przeczytania wywiadu z Wojciechem Gunią przeprowadzonego przez serwis carpenoctem.pl, link zamieszczam poniżej.<br />
<a href="http://www.carpenoctem.pl/teksty/zbyt-optymistyczne/">http://www.carpenoctem.pl/teksty/zbyt-optymistyczne/</a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-32712049999875841992014-06-17T15:37:00.002+02:002014-06-17T23:11:54.246+02:00"Powrót" Wojciecha Guni<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #999999;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdinmNivDw2e4Vr4U2g4vJ-ZyndMETsL3QeypEEFD0Fw5HpH2vmA8mZzmzLkkNKL-JTbHHkXLJ_NMCOcgtmqs48hT4XGSH1Isz5s1wwDZoCBOvC2h0Zp9oKZVX02S1TABBoZPb3pfEge0d/s1600/WGPowr%25C3%25B3t.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdinmNivDw2e4Vr4U2g4vJ-ZyndMETsL3QeypEEFD0Fw5HpH2vmA8mZzmzLkkNKL-JTbHHkXLJ_NMCOcgtmqs48hT4XGSH1Isz5s1wwDZoCBOvC2h0Zp9oKZVX02S1TABBoZPb3pfEge0d/s1600/WGPowr%25C3%25B3t.jpg" height="400" width="281" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #cccccc;">Wyobraźmy sobie
małe miasto położone gdzieś<i> „...w
odległych przestrzeniach, poza zasięgiem doraźnych zainteresowań
i potrzeb, pomiędzy ogromem lasów, bezmiarem bezdrożnych równin,
pomiędzy szarą ziemią a nijakim niebem, które jest takie jak
wszędzie.”</i> Wyobraźmy sobie osobę
o twarzy bez większego wyrazu, o skórze cienkiej jak papier, sunącą
ospale przez ulice takiego miasta. Z pewnością widząc tą
marionetkową postać przeszlibyśmy obok niej obojętnie. Wojciech
Gunia zachęca nas abyśmy przystanęli i wysłuchali historii tego
człowieka.</span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #cccccc;"> O autorze
wiadomo niewiele. Urodził się w 1983 roku w Nowym Sączu, jest
absolwentem Wydziału Polonistyki UJ, zadebiutował opowiadaniem
<i>Wojna </i><span style="font-style: normal;">w
antologii </span><i>Po drugiej stronie-
weird fiction po polsku </i><span style="font-style: normal;">wydawnictwa
Agharta. Został dostrzeżony przez serwis </span><i>Carpe
Noctem,</i><span style="font-style: normal;">
na którym opublikowano jego opowiadanie </span><i>Bardzo
długa była tylko ciemność</i><span style="font-style: normal;">.
Twórca bloga o nazwie </span><i>Labirynt
z liści</i><span style="font-style: normal;">
gdzie oswoił nas z twórczością Thomasa Ligottiego i przypomniał
nam o Kazimierzu Truchanowskim, czy Robercie W. Chambersie. W
przyszłym tygodniu ukazuje się zbiór jego trzynastu opowiadań pt.
</span><i>Powrót</i><span style="font-style: normal;">.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #cccccc;"><span style="font-style: normal;"> Gunia
konstruuje światy pełne zimnego pesymizmu i miasta nabrzmiałe
tajemnicą. Są to miejsca tuż za rogiem naszych domów, a
jednocześnie na żadnej z ulic. Podobne do schulzowskiej </span><i>Ulicy
krokodyli </i><span style="font-style: normal;">mikroświaty,
pomijane przez miejscowych i turystów, o własnym dusznym klimacie.
Pisarz wycina je z większej całości i obrabia pod lupą zachowania
jej mieszkańców.</span></span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #cccccc;"> W
niektórych opowiadaniach wyraźnie widoczne jest poczucie utraty
kontaktu z rzeczywistością w kafkowskim starciu jednostki z
instytucją. Bezradność jego bohaterów nie wynika z
nieświadomości, ale z konformistycznego poddania się tej
autorytarnej machinie. Autor opowiada nam o tym, jak bardzo jesteśmy
bezsilni w oczach tworów, które sami stworzyliśmy. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #cccccc;"><span style="font-style: normal;"> Tematem
wybijającym się w zbiorze jest motyw eskapizmu. Ucieczka w jego
opowiadaniach przybiera charakter pozorny niezależnie od tego, czy
jest ona rozumiana dosłownie, czy też nie. Dowiadujemy się, że
nie jesteśmy w stanie uchronić się przed cieniem utkanym z
powinności..</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #cccccc;"><span style="font-style: normal;"> Najbardziej
intymny charakter książki mają krótkie opowiadania. Są one
kartami, na których Gunia odmalowuje pejzaże z emocji godne
twórczości Ligottiego. Z reguły są one pozbawione wyraźnej
fabuły, po to abyśmy poświęcili się deliberacjom bohatera,
dzięki czemu mamy wrażenie, że siedzi tuż obok nas. </span></span>
</div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #cccccc;"> Podczas
jednej z rozmów korespondencyjnych, jakie miałem przyjemność
prowadzić z autorem, dowiedziałem się czym dla niego jest weird?</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #cccccc;">„<i>...dla mnie
wyznacznikiem weird fiction jest przede wszystkim niesamowitość,
ale w wydaniu Jentschowskim. Czyli takie przemieszczenia w obrębie
rzeczywistości, które powodują dysonans poznawczy i w jego efekcie
niepokój. Weird nie oznacza dla mnie wcale jakiejś odnogi
literatury grozy z wątkami nadprzyrodzonymi - raczej te teksty,
które odwołują się do mechaniki marzenia sennego/koszmaru lub
wykorzystując figury groteskowe i symboliczne, zarzucają tradycyjne
związki przyczynowo-skutkowe. Dlatego Schulz i Kafka są dla mnie
bardziej "weird" niż np. część kanonicznych tekstów
Lovecrafta z obrębu mitologii C., choć oczywiście przykładanie
miary gatunków do takich gigantów jest dość śliskie.”</i></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #cccccc;"><i> </i><span style="font-style: normal;">Gunia
jest pisarzem sennej codzienności lub zwyczajnej niezwykłości. To,
co normalne i proste, nabiera w jego utworach mglistej tajemniczości,
która nie pozwala nam pozostać obojętnymi. </span></span>
</div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-6580661352030118542014-06-08T20:09:00.001+02:002014-06-17T23:01:17.203+02:00Co polskiego jest w Quayach? Wiele czasu należałoby spędzić analizując inspirację jakie towarzyszą braciom Quay w ich animacjach i filmach. Niejednokrotnie podkreślają oni swoje zainteresowanie kulturą europy środkowej, a w szczególności Polski. Filip Lech z portalu culture.pl pofatygował się odnajdując<i> Polskie drogi braci Quay. </i>Serdecznie zapraszam do lektury tego tekstu. Osoby, które jeszcze o tej parze niezwykłych bliźniaków nie słyszały zachęcam również do obejrzenia ich adaptacji opowiadania Brunona Schulza pt. <i>Ulica krokodyli.</i><br />
<br />
<i> </i><a href="http://culture.pl/pl/artykul/polskie-drogi-braci-quay">http://culture.pl/pl/artykul/polskie-drogi-braci-quay</a><br />
<i> </i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/EgqmXK1pf7Y?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<i> </i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-92099863292793184472014-05-25T21:32:00.003+02:002014-05-26T18:59:44.439+02:00Cinema Panopticum Thomasa Otta<div style="margin-bottom: 0cm;">
Niektórych historii nie można
opowiedzieć za pomocą słów. Gdybyśmy spróbowali to zrobić
nasza opowieść byłaby ociężała od ich nadmiaru. Pompowałaby
się jak balon wypełniony wodą, aby zaraz potem rozbryznąć się
strumieniem liter. Niektóre historie wymagają ciszy aby zostały
opowiedziane. Jedną z nich jest powieść graficzna <i>Cinema
Panopticum </i><span style="font-style: normal;">autorstwa Thomasa
Otta.</span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXRRW2-twFKFodX3eeoltWSKeWpwlEwOok6-i-0Fyx9WZVlv5yxLANL-VhmE7PrD7guVljTJeXA3hwJz-9P1OhpskRQk0MDEAASnTmN7py_jW_Mhw2Qhsghtd1THm_tQ0j71S6o34NLrQN/s1600/CP1.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXRRW2-twFKFodX3eeoltWSKeWpwlEwOok6-i-0Fyx9WZVlv5yxLANL-VhmE7PrD7guVljTJeXA3hwJz-9P1OhpskRQk0MDEAASnTmN7py_jW_Mhw2Qhsghtd1THm_tQ0j71S6o34NLrQN/s1600/CP1.png" height="400" width="282" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: własne)</td></tr>
</tbody></table>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;">Historia
opowiedziana jest w formie powieści szkatułkowej, na którą składa
się pięć rozdziałów. W pierwszym z nich, mała dziewczynka
odwiedza tytułowe </span><i>Cinema Panopticum</i><span style="font-style: normal;">
i wrzucając monety do kolejnych automatów poznaje niezwykłe
historie bywalców wesołego miasteczka. Na koniec wrzuca monetę do
automatu z napisem The Girl i wybiega z krzykiem z namiotu. Jak każda
dobra opowieść niesamowita powieść ta pozostawia nas z większą
ilością pytań niż odpowiedzi, co sprawia, że tak wysoce cenię
twórczość Thomasa Otta. </span>
</div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
Ten wszechstronnie
uzdolniony, szwajcarski twórca (ilustrator, muzyk, twórca komiksów
i animacji) wydrapuje swoje historie na deskach pokrytych czarną
farbą. Każda z nich jest jak ściana z której trzeba zedrzeć
farbę, aby poznać jej pierwotny kolor. Jak kartka zapisana
przypadkowymi słowami, oczekująca na kogoś, kto ułoży z nich
opowieść. Ott mierzy się z odwróconym procesem twórczym, on
wydobywa z każdej z desek historię już opowiedzianą.
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwuO1ERFPo3Jbswju-VA_Zw6OVnB4YZyZp42QASyPWEsBqqLK-9Y0NAxpE2jzNqsUJSp-YPrDJxT6wsw7IbUs1wTliCr9eYQnn3BJXwJwIjQcfybvz2A62VhnhWOxoFjMXJ7uo3Hd8hjWC/s1600/CP2.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwuO1ERFPo3Jbswju-VA_Zw6OVnB4YZyZp42QASyPWEsBqqLK-9Y0NAxpE2jzNqsUJSp-YPrDJxT6wsw7IbUs1wTliCr9eYQnn3BJXwJwIjQcfybvz2A62VhnhWOxoFjMXJ7uo3Hd8hjWC/s1600/CP2.png" height="400" width="282" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: własne)</td></tr>
</tbody></table>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;">W
</span><i>Cinema Panopticum</i><span style="font-style: normal;">
słowa są użyte tylko po to abyśmy wiedzieli, że rozpoczyna się
kolejny rozdział. Prawie na każdej z plansz widzimy trzy lub cztery
kadry, których czarno- biała kolorystyka i nerwowe jakby w
pośpiechu skreślone linie, od pierwszych stron pozwalają nam
obcować z niesamowitością.</span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;">Do tej
pory w Polsce wydano następujące powieści graficzne Thomasa Otta:</span><i>
Exit</i><span style="font-style: normal;"> (2006 r.), </span><i>Cinema
Panopticum</i><span style="font-style: normal;"> (2006 r.), </span><i>Numer
73304-23-4153-6-96-8</i><span style="font-style: normal;"> (2008 r.)
oraz </span><i>Nowożeńcy</i><span style="font-style: normal;"> (2013
r.). Każda z nich ukazała się nakładem wydawnictwa Kultura
Gniewu. Biogram artysty można przeczytać na ich oficjalnej stronie, do której link znajduje się poniżej.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;"><a href="http://www.kultura.com.pl/index.php?s=a_26&d=a">http://www.kultura.com.pl/index.php?s=a_26&d=a</a> </span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-31109694274457822342014-05-21T14:43:00.000+02:002014-06-03T00:22:08.073+02:00Wywiad z Thomasem Ligottim cz. 3Ostatnia już część wywiadu, tym razem tłumaczona przez mojego przyjaciela o większym talencie translatorskim niż ja o pseudonimie @mariusz nolife. Serdeczne podziękowania dla zacnego człowieka, a teraz czytajcie dalej ;).<br />
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>"WFR: Czy istnieje dla Ciebie taki
termin jak „zbyt weird”? Co to dla Ciebie znaczy, kiedy ktoś tak
wyraża się o Twojej twórczości?</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ligotti: Kiedy ktoś mówi, że
napisałem coś „zbyt weird”, rozumiem przez to, że nie
spodobało im się to, co napisałem. Dlaczego ktoś, kto lubi weird
fiction mógłby twierdzić, że historia jest zbyt dziwna? Robię co
w mojej mocy, by moje opowiadania działały na dwóch poziomach. Na
powierzchownym poziomie, chcę opowiedzieć dającą się lubić
dziwną opowieść. Na głębszym poziomie, chcę pisać opowiadania,
które są enigmatyczne w sposób, o jakim wcześniej wspomniałem.
Przykładem, który podałem jest <i>Serce oskarżycielem</i> Poego.
Inną historią tego twórcy, która działa na dwóch poziomach jest
<i>Zagłada domu Usherów</i>. Po pierwszym czytaniu historia wydaje
się być najsensowniejsza na świecie, ale im więcej się nad tym
zastanawiasz, tym bardziej mówisz do siebie „o czym to do cholery
jest?”. To pierwszy poziom, tak myślę, mógłby być uważany za
„zbyt weird”. Ludzie pisali do mnie i pytali co dana część
mojej twórczości znaczy. Najczęściej ma to związek z tym
głębszym poziomem opowiadania. Czasem jednak dostrzegam, że mogłem
napisać coś bardziej jasno czy na powierzchownym czy głębokim
poziomie. Jednakże, wciąż możliwe jest napisanie hipnotycznie
pociągającego powiadania, w którym zrozumienie przez czytelnika
nie jest potrzebne, zarówno dosłowne, jak i symboliki w niej
zawartej. Spójrzmy na Kafkę. Cały Bruno Schulz był pełen takich
historii. Na przestrzeni ostatnich lat miałem to szczęście by
zrewidować opowiadania z moich pierwszych trzech zbiorów. I choć
wiele zmian było czysto technicznych czy stylistycznych, zmieniłem
także część moich opowiadań by podkreślić ich sens w części
bądź w całości. Pamiętam jak czytałem o tym jak T.E.D. Klein
przerabiał swoją świetną nowelę „The Events at Poroth Farm”
za każdym razem, gdy była dodrukowywana, czyli często. Ramsey
Campbell powiedział to samo o korygowaniu całych zbiorów jego
opowiadań, przynajmniej jego wczesnych zbiorów, gdy były
dodrukowywane. No i oczywiście sprawa Henryego Jamesa, który
przeredagował 35 woluminów do ostatecznej wersji swoich prac.
Mówiąc o Henrym Jamesie, Jorge Luis Borges kiedyś napisał
„Zwiedziłem literatury Wschodu i Zachodu; Mam połączoną
encyklopedyczną antologię fantastycznej fikcji; Przetłumaczyłem
Kafkę, Melvillea i Bloya; Nie widziałem dziwniejszej pracy od tej
Henryego Jamesa.” Borges stawia tezę, że dziwność znajduje się
w umyśle obserwatora. Kto inny, jeśli nie Borges powiedziałby, że
nie zna bardziej niejasnych prac od dzieł Henryego Jamesa? Z drugiej
strony, jeśli pomyślicie o „Turn of the Screw,” Jamesa, możecie
zacząć powoli rozumieć co Borges miał na myśli. Według mnie, to
niemożliwe by czytać to opowiadanie bez myślenia o tym, jak James
jakoś spartaczył narrację w taki sposób, że od czasu do czasu
jest publikowany od 1898 do dziś, a żaden czytelnik ani krytyk nie
był w stanie stworzyć uniwersalnie wiarygodnej interpretacji tego
dzieła. Przeanalizowałem i stworzyłem notatki każdej strony „Turn
of the Scew” i odniosłem całkowitą porażkę. Myślę, że to
mówi wszystko odnośnie historii, które niektórzy mogą uznawać
za „zbyt weird”. Tak jest, dopóki nie zanurzymy się w fikcję
Symbolistów, Futurystów, Surrealistów, albo któregokolwiek
modernistycznego czy postmodernistycznego pisarza.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>WFR: Który z utwórów fikcyjnych,
które czytałeś, jest najdziwniejszy Twoim zdaniem? Dlaczego?</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ligotti: Najdziwniejsze opowieści,
jakie kiedykolwiek czytałem znajdują się w zbiorze „Hollow
Faces, Merciless Moons (1977)” napisane przez Williama Scotta Home.
Proza jest tak rozbudowana i abstrakcyjna, jak ta Clarka Ashtona
Smitha. Ponadto narracja u Homea jest zaskakująca, zbijająca z
tropu, ledwie komunikatywna, trochę w stylu Roberta Aickmana. Przez
jakiś czas myślałem, że Home albo jest początkującym pisarzem,
albo wariatem. Dopóki nie znalazłem jego eseju w książce
pamiątkowej poświęconej Lovecraftowi o nazwie „HPL”. Esej był
przejrzysty i odkrywczy. Zapomniałem tytułu, ale zawarłem go w
zbiorze krytyki Lovecrafta, kiedy pracowałem nad serią książek
zwaną „Twentieth-Centry Literary
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Criticism for Gale Research (teraz Gale
Cenage)”. Jest w tomie 4 albo 22.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Weirdfictionreview.com: Czy możesz
podać nam listę 5 pominiętych albo niedocenianych pisarzy weird, z
każdej epoki, takich, dla których czytelnicy powinni znaleźć
czas, by ich poznać?</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="en-US">Thomas Ligotti: </span><span lang="en-US"><i>A
Kayak Full of Ghosts: Eskimo Tales</i></span><span lang="en-US">, ed.
</span>Lawrence Millman (wiem, że tytuł książki raczej nie mówi
potencjalnemu czytelnikowi, że to kompilacja naprawdę świetnych
powieści weird, ale tak właśnie jest. <span lang="en-US">Napisałem
recenzję tej książki dla „The New York Review of Science
Fiction.)</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<i>Garden, Ashes</i> by Danilo Kis (Kis
nazwał Bruno Schulza swoim “bogiem”, więc jeśli lubicie
Schulza, powinniście zbadać niekonwencjonalne opowiadanie czołowego
serbskiego pisarza.)</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="en-US"><i>The Fashionable
Tiger</i></span><span lang="en-US"> Jeana Ferry, w </span><span lang="en-US"><i>The
Custom-House of Desire: A Half-Century of Surrealist Stories</i></span><span lang="en-US">,
ed. </span>J.H.Mathews (powieść Ferryego jest przykładem
crossoveru między surrealizmem a <i>uncanny</i>. Większość jego
narracji jest opowiedziana w rzeczowy, raczej banalny styl prozy,
który charakteryzuje obce prace <i>weird</i>.)</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="en-US"><i>The Colonel’s
Photograph </i></span><span lang="en-US"><span style="font-style: normal;">napisane
przez</span></span><span lang="en-US"><i> </i></span><span lang="en-US"><span style="font-style: normal;">Eugene
Ionesco w</span></span><span lang="en-US"><i> The Colonel’s
Photograph, and Other Stories</i></span><span lang="en-US"> </span>(<i>The
Colonel’s Photograph</i> – opowiedziany w rzeczowy, raczej
banalnym stylu prozy – jest połączony w swoim cudactwie z
wszystkimi wydarzeniami z <i>The Killer</i> Ionesco, kluczowego
sztuki teatru absurdu. Obywa dzieła oddają uczucie, które można
nazwać ‘dream terror’, w niewytłumaczalnym sensie dziwnej
obecności bądź okoliczności. W swoim życiu Ionesco był
cierpiącym indywidualistą, który czuł, że ludzkie istnienie to
nic poza alienacją, strachem i ogólną udręką.)</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<i>Sonata Belzebuba</i> Stanisława
Ignacego Witkiewicza (Witkiewicz pisał filozoficzne opowiadania i
sztuki. Jest najbardziej znany za te ostatnie, a każda z jego sztuk
zawiera dziwaczny zestaw bohaterów, którzy wspólnie wyrażają
koszmarne wizje demoniczne i nihilistyczne.)</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<i>The Magician’s Garden, and Other
Stories</i> (opublikowane także jako <i>Opium, and Other Stories</i>)
autorstwa Geza Csath (pośród innych jego dokonań, Csath pisał
krótkie opowiadania i był psychiatrą. Jego historie często
zawierały podobny mix okrutnie opętanych bohaterów i chorobliwą
atmosferę wspólną z opowieściami Edgara Allana Poe. Csath był
uzależniony od morfiny, opium i sexu. Popełnił samobójstwo przez
połknięcie trucizny niedługo po tym jak zastrzelił swoją żonę.)."</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-16444760563152797572014-05-18T19:57:00.003+02:002015-02-15T13:28:18.278+01:00Wywiad z Thomasem Ligottim cz. 2<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-style: normal;">"<b>WFR:
Kiedy </b></span></i><b><i><i>weird </i></i><i><span style="font-style: normal;">w
weird fiction Ciebie zawodzi, co jest zazwyczaj tego przyczyną?</span></i></b></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-style: normal;">Ligotti:
Wierzę, że jeżeli utwór weird fiction nas zawodzi, powodem tego
jest to, że autor nie potrafi oddać stanów emocjonalnych i
doświadczeń, które są niezbędne jeżeli chcemy wywołać
poczucie dziwności w czytelniku. Bez wątpienia Lovecraft był
znawcą stanów emocjonalnych i doświadczeń koniecznych aby pisać
weird fiction. Co wcale nie musi wskazywać, że (pisarze) muszą być
chorzy psychicznie, jak w przypadku Lovecrafta. W rzeczywistości,
chciałbym powiedzieć, że jest to sukces dla pisarza </span></i><i><i>weird.
</i></i><i><span style="font-style: normal;">Nic nie zaszkodzi być
dotkniętym tą czy inną chorobą psychiczną. Jest wiele
przypadków, mówiących o tym, że pisarze weird fiction cierpieli z
powodu jakiejś patologii, a jeżeli patologia ta nie stała się
częścią legendy – jak w przypadku Poego – to może być coś
co nigdy się nie ujawniło. Osobiście byłbym całkowicie zdumiony,
jeżeli ktoś chciałby pisać </span></i><i><i>weird</i></i><i><span style="font-style: normal;">
fiction nie stojąc odrobinę na krawędzi. Oczywiście może być
tak, że nie są to aż tacy indywidualiści. Ostatecznie nie sądzę,
aby miało to znaczenie dla weird fiction, ponieważ zawód na weird
fiction wynika z różnego jego typów i niewpasowania się w gust
czytelnika (jednym z czynników, które przyczyniają się do
sympatii dla pisarza </span></i><i><i>weird,</i></i><i><span style="font-style: normal;">
jest charakterystyczny styl prozy, jak w przypadku Lovecrafta, który
dla jednych jest ulubionym pisarzem, a dla innych żartem) Niektórzy
pisarze </span></i><i><i>weird</i></i><i><span style="font-style: normal;">
są opanowani przez obsesję, która dla innych nic nie znaczy.
Niemniej jednak najważniejsze i charakterystyczne dla wszystkich
pisarzy </span></i><i><i>weird </i></i><i><span style="font-style: normal;">jest
to, że urodzili się oni w okolicach szpitali psychiatrycznych na
całym świecie. Ta argumentacja jest oczywiście przedmiotem sporu.
Moja opinia opiera się na doświadczeniach i stanach emocjonalnych,
które wydają mi się zauważalne wśród moich kolegów pisarzy
</span></i><i><i>weird</i></i><i><span style="font-style: normal;">.</span></i></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
<i><span style="font-style: normal;"><b>WFR:</b>
<b>Szczerze mówiąc, „The Town Manager” jest jedną z
kilkudziesięciu Twoich opowieści, której nie mogliśmy
przyporządkować do kategorii </b></span></i><b><i><i>weird</i></i><i><i>.
</i></i><i><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><b>To
co zwróciło naszą uwagę, to czarne poczucie humoru historii, być
może lepiej należało by je określić jako absurdyzm, bardziej niż
humor. Czy postrzegasz, którąś ze swoich opowieści jako
humorystyczną, choć w ten mroczny sposób? </b></span></span></i>
</b></div>
<b>
</b>
<br />
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
<i><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Ligotti:
Jestem zupełnie świadomy humoru nie tylko w moich opowiadaniach,
ale również w historiach wielu autorów, których podziwiam. Fikcja
Nabokova jest jednakowo komiksowa, choć zakończenia jego opowiadań
i powieści są zazwyczaj ponure, smutne i na swój sposób straszne. </span></span></i><i><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Nabokov, pozostawał pod wielkim wpływem Gogola. Utwory jak </span></span></i><i><i><span style="font-weight: normal;">Płaszcz
</span></i></i><i><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">oraz
</span></span></i><i><i><span style="font-weight: normal;"> Nos</span></i></i><i><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">,
są komiksowymi koszmarami. Brunon Schulz pisał bardzo dziwne
opowieści, w których humor był niezbędny, a wręcz naturalny. Nie
był to element dodany do narracji aby wywołać u czytelnika śmiech,
jak w przypadku niskobudżetowych filmów kina grozy. W
przeciwieństwie do tego, Poe pisał niektóre opowiadania, które
miały być celowo komiczne. Te z nich określał jako „groteski”.
Jego weird story, które nazywał „arabeskami” zawsze są poważne
od początku do końca. Niektórzy krytycy nazywają je
„self-serious” albo „parodic of the Gothic fiction of the day”.
Lovecraft również rozgraniczał swoje utwory humorystyczne i
opowiadania weird fiction. Lubię myśleć, że ten rodzaj humoru w
moich opowieściach jest integralną częścią ich niesamowitości
(tutaj weirdness). Jednak w trakcie pisania, nieświadomie staram się
stworzyć mieszaninę humoru i niesamowitości (lub horroru lub
</span></span></i><i><i><span style="font-weight: normal;">uncanny</span></i></i><i><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">).
Kiedy piszę weird story, chcę aby było ono spójne. Nie chciałbym
niczego humorystycznego w historii, która z pewnością nie ma
służyć rozbawieniu."</span></span></i>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">...</span></span></i></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"> źródło: <a href="http://weirdfictionreview.com/2011/11/exclusive-interview-thomas-ligotti-on-weird-fiction/">http://weirdfictionreview.com/2011/11/exclusive-interview-thomas-ligotti-on-weird-fiction/</a> </span></span></i></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-61701981271989588332014-05-17T20:12:00.004+02:002014-05-18T19:59:57.766+02:00Wywiad z Thomasem Ligottim cz. 1Dawno nie publikowałem żadnych postów, dlatego postanowiłem nadrobić zaległości. Rozpocząłem tłumaczenie wywiadu z Thomasem Ligottim przeprowadzonego przez portal weirdfictionreview.com w roku 2011. Mimo, że od tego czasu minęły już 3 lata myślę, że warto poznać poglądy współczesnego mistrza weird fiction na temat literatury, chociażby dlatego, że zbiór <i></i>jego opowiadań pt. <i>Teatro Grottesco </i>ukaże się jesienią nakładem wydawnictwa Okultura. Za błędy w tłumaczeniu z góry przepraszam. Postaram się zamknąć ten wywiad w dwóch lub trzech częściach, a póki co zapraszam do lektury ;).<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpQsj5wmoOZHeRzNH730sSIf9uY2CfCIR9m_Dmt95fgAEuAZ6m6ACDdwvPMGVGFUdJS0YnqqOVA2bU1jG1wCH2uvIx5KLiIGzAviVB5Cvc3MBhfDcpwns8HXaLbl7X2ixdRwS9XFqsRNq4/s1600/TL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpQsj5wmoOZHeRzNH730sSIf9uY2CfCIR9m_Dmt95fgAEuAZ6m6ACDdwvPMGVGFUdJS0YnqqOVA2bU1jG1wCH2uvIx5KLiIGzAviVB5Cvc3MBhfDcpwns8HXaLbl7X2ixdRwS9XFqsRNq4/s1600/TL.jpg" height="283" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://fc01.deviantart.net/fs71/i/2011/339/2/4/thomas_ligotti___teatro_grottesco_by_sergiykrykun-d4i8dai.jpg)</td></tr>
</tbody></table>
"<b>Weirdfictionreview.com : Jacy pisarze
wprowadzili Cię w świat „weird'u”, czy było to coś w stylu
Weird Tale's, czy coś innego?</b><br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
Thomas Ligotti: Pierwsze
opowiadanie jakie przeczytałem jest zazwyczaj uznawane za kanoniczne
dla weird fiction, był to <i>Wielki Bóg Pan</i> Arthura Machena.
Nie pojąłem jej do końca, ale natychmiast mnie zachwyciła. Był
tam prawdziwy powiew zła stojący za wydarzeniami z opowiadania.
Następnie przeczytałem inne utwory Machana: <i>Biały lud, Three
Imposters</i><span style="font-style: normal;">, i wtedy zrozumiałem,
że odnalazłem świat do którego przynależę, pewien rodzaj
zdegenerowanej inkarnacji historii o Sherlocku Holmesie, które tak
bardzo kochałem. Zaraz po przeczytaniu Machena, czytałem Lovecrafta
i odkryłem podobieństwo pomiędzy tymi dwoma autorami, co nie
ulegało wątpliwości, ponieważ Machen wpłynął na Lovecrafta.
Nigdy nie miałem wiele miłości dla pisarzy z Weird Tales. W ich
stylu nie było niczego wyróżniającego się, a ich fabuły były
zawstydzająco konwencjonalne. Lovecraft napisał w jednym ze swoich
listów, że pisanie dla Weird Tales miało szkodliwy wpływ na styl
jego późniejszych opowieści i myślę, że miał rację. Nie
chodzi o to, że te historie nie były wspaniałe w swojej koncepcji
i fantazyjności, ale zatraciły one poetycką jakość obecną w
jego wcześniejszych opowiadaniach. We wczesnych latach '80, czytałem
praktycznie każdego pisarza horroru/weirdu/ghost story jaki był
dostępny. Z czasem zacząłem czytać przekłady zagranicznych
pisarzy wielu narodowości. W większości byli to twórcy symbolizmu
i dekadentyzmu, jak również XIX- wieczni pisarze, którzy ulegli
wpływom tych ruchów literackich i artystycznych. To co łączyło
tych i późniejszych autorów, których czytałem to atmosfera
pesymizmu niezależnie od tego, czy była ona jawna czy ukryta. Około
początku lat '90 całkowicie przestałem czytać horrory, chyba że
ktoś przysłał mi coś, co chciałby abym przeczytał, albo wydawca
chciał mi dostarczyć darmową kopię książki, którą właśnie
opublikował. Przez chwilę zainteresowałem się</span><i> uncanny
</i><span style="font-style: normal;">(pl. niesamowitość), co
wykorzystałem jako pomysł w </span><i>The Conspiracy against the
Human Race</i><i><span style="font-style: normal;">. Sporo krytyków
literackich i europejskich filozofów interesowało się różnymi
aspektami pojęcia </span></i><i><i>uncanny</i></i><i><span style="font-style: normal;">,
które uważam za wymienne z pojęcie </span></i><i><i>weird </i></i><i><span style="font-style: normal;">(pl.
dziwny/ niesamowity). Tak naprawdę gdybym miał użyć słowa, które
najlepiej opisuje większość moich opowiadań, byłoby to </span></i><i><i>uncanny</i></i><i><span style="font-style: normal;">.</span></i></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-style: normal;"><b>WFR:</b>
<b>Czy widzisz różnicę pomiędzy horrorem, a weirdem, a jeżeli tak,
czy są one znaczące?</b></span></i></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-style: normal;">Ligotti:
Myślę, że gdyby nie powstał </span></i><i><i>Nadnaturalny
horror w literaturze </i></i><i><span style="font-style: normal;">Lovecrafta,
nikt by nie myślał w kategoriach </span></i><i><i>weird</i></i><i><span style="font-style: normal;">,
które jako pojęcie jest obficie używane w jego monografii z 1927
roku. Jest to dosyć dziwne, ponieważ określonym w tytule,
przedmiotem jego pracy jest „nadnaturalny horror”. Czasem
myślałem w kategoriach </span></i><i><i>weird</i></i><i><span style="font-style: normal;">,
nie będąc tak bardzo wdrożony jak Lovecraft. </span></i>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-style: normal;">Raz
napisałem esej pod tytułem “In the Night, In the Dark: A Note on
the Appreciation of Weird Fiction.”. Pod jego koniec, stwierdziłem,
że: „Z definicji opowieść niesamowita opiera się na zagadce,
która nigdy nie może zostać rozwiązana...”. Od strony
semantycznej, w tym co nazywam opowieścią niesamowitą,
najważniejsza jest tajemnica, która wpływa na akcję i przejawia
się w narracji. Dobrym przykładem jest ulubione opowiadanie
Lovecrafta, napisane przez Algernona Blackwooda pt. </span></i><i><i>Wierzby</i></i><i><span style="font-style: normal;">.
W samych wierzbach nie ma nic co by zagrażało dwójce mężczyzn,
którzy zatrzymują się na wyspie, w trakcie swojej żeglugi w dół
Dunaju. Wierzby są jedynie symbolem pewnej niewidzialnej,
niepoznawalnej siły, która jest nie jest dobra dla tych, których
pechowo w tym miejscu złapała zła pogoda. Siła ta jest w
oczywisty sposób nadprzyrodzona – biorąc pod uwagę punkt
widzenia Blackwooda na naturę i rzeczy nadprzyrodzone – jednak
wcale taka nie musi być. W opowiadaniu Poego pt. </span></i><i><i>Serce
oskarżycielem</i></i><i><span style="font-style: normal;">,
narrator stara się wyjaśnić powód dla którego zabił pewnego
„starca”. Zrobił to tylko dlatego, że jedno z jego oczu
wywołało w nim szaleństwo, które pchnęło go do morderstwa.
Ponownie mamy tu zagadkę w sercu opowieści, która nie może zostać
rozwiązana i pobudza historię do życia. Z horrorem jest zupełnie
odwrotnie: musi być „legenda” związana z przerażającymi
wydarzeniami i ta legenda musi zostać ujawniona w historii lub
filmie, nawet jeśli wyjaśniona jest dosyć niejasno. Przykładowo:
„Coś musiało pójść nie tak w trakcie eksperymentu na małpach
w laboratorium, co sprawiło, że stały się agresywne i 28 dni
później prawie wszyscy zostali zarażeni, zmieniając się w zombie
i biegając w kółko jak gdyby nikogo to nie obchodziło.”
„Legendy” z horrorów są wielokrotnego użytku i posiadają
logiczne lub pseudo-logiczne wyjaśnienie. Opowieści niesamowite są
zazwyczaj jedyne w swoim rodzaju i pozostawiają zagadkę
nierozwiązaną. Na tym polega różnica jaką dostrzegam pomiędzy
horrorem i „weirdem”."</span></i></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-style: normal;">...</span></i></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-style: normal;">źródło: <a href="http://weirdfictionreview.com/2011/11/exclusive-interview-thomas-ligotti-on-weird-fiction/">http://weirdfictionreview.com/2011/11/exclusive-interview-thomas-ligotti-on-weird-fiction/</a></span></i></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-64070287662006603482014-05-12T21:35:00.001+02:002014-05-12T21:40:18.703+02:00Frankenstein, czyli współczesny Prometeusz<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGnwtJM9cNnFRh0LlmLogaak4g10QIR5GBVc-I7uWVN2QJuEVX4Qjlf_dTmDvZS-pCPqNBj6GQhq6h5-qTUxVaK08zJAKf5Dabolf2JimsOML2u9NQMgXxolySfqqPCi2sk2L_UzXeDRQA/s1600/F1.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGnwtJM9cNnFRh0LlmLogaak4g10QIR5GBVc-I7uWVN2QJuEVX4Qjlf_dTmDvZS-pCPqNBj6GQhq6h5-qTUxVaK08zJAKf5Dabolf2JimsOML2u9NQMgXxolySfqqPCi2sk2L_UzXeDRQA/s1600/F1.png" height="320" width="216" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://www.vesper.pl/media/cache/9e/ff/9eff94c4578494696813be9856661df0.png)</td></tr>
</tbody></table>
Z powodu natłoku obowiązków, dzisiaj tylko krótka informacja. W księgarniach pojawił się nowy, polski przekład Frankensteina autorstwa znanej wszystkim Mary Shelley. Co w tym takie nadzwyczajnego? Jest to dobra informacja dla każdego miłośnika grozy z trzech powodów. Po pierwsze wydawnictwo Vesper zajmuje się publikacją klasycznych dzieł twórców horroru jak E. A. Poe, B. Stoker, czy H. P. Lovecraft z którymi miałem okazję się zapoznać i mogę potwierdzić, że ich tłumaczenia potrafią zachwycić. Po drugie jest to wydanie pierwotne, bez zmian, które autorka naniosła później. Po trzecie powieść jest ilustrowana przez Lynda Warda, którego rysunki tworzą niesamowitą atmosferę tajemniczości i pozwalają cieszyć się książką nawet po jej przeczytaniu.<br />
<br />
Po więcej informacji zapraszam na oficjalną stronę wydawnictwa Vesper. Link zamieszczam poniżej.<br />
<br />
<a href="http://www.vesper.pl/produkty/konfigurator/bestsellery/213/frankenstein-czyli-wspoczesny-prometeusz/4325#">http://www.vesper.pl/produkty/konfigurator/bestsellery/213/frankenstein-czyli-wspoczesny-prometeusz/4325#</a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-78556090978524559962014-05-10T13:44:00.002+02:002014-05-10T14:13:46.951+02:00Diabeł tkwi w szczegółach Prace Laurie Lipton zachwycają detalami. Perfekcja jej szczegółów osiągana jest dzięki technice cross-hatchingu polegającej na wydobywaniu światła z obrazu poprzez splatanie setek nakładających się na siebie linii tworzących miniaturowe krzyżyki. Dzięki takiemu zabiegowi jesteśmy z w stanie podziwiać najmniejsze załamanie płótna na postaci z rysunku <i>Haunting</i> lub drobne kwiaty z których upleciona jest korona madonny w pracy <i>Madonna of the Sacred Bones</i>.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxiCz-nrXLXk13vR-rO7omVX1FGgrwgA3TwCZ2nbK4iPQQ3TOHLDBTzrFZa-FRTkA-AFODUqLYF7o8f5n4lOsabLktT0xPZsjD0Dvv4LpJL58zTTiGamtqyBcqabBqvOBxibTN2x6-0KjI/s1600/LL1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxiCz-nrXLXk13vR-rO7omVX1FGgrwgA3TwCZ2nbK4iPQQ3TOHLDBTzrFZa-FRTkA-AFODUqLYF7o8f5n4lOsabLktT0xPZsjD0Dvv4LpJL58zTTiGamtqyBcqabBqvOBxibTN2x6-0KjI/s1600/LL1.jpg" height="320" width="264" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Laurie Lipton <i>Lies and Inconstancies </i>2002</td></tr>
</tbody></table>
Jej rysunki przywodzą na myśl fotografie pośmiertne z początków XIX wieku, z tym wyjątkiem, że jej zmarli wciąż żyją. W <i>The Last Dance</i>, widzimy parę szkieletów splecionych w szalonym tańcu, a w <i>Amor Eterno</i>, ustawiają się do fotografii ślubnej. Odwrócenie perspektywy, to ożywienie zmarłych, o którym mówię stanowi przywołanie zdawałoby się archaicznego motywu w sztuce, motywu wanitatywnego. Jej obrazy zdają się krzyczeć "memento mori", a zaraz potem "carpe diem".<br />
Co jednak mówi sama artystka na temat swoich prac?<br />
„Kiedy uczęszczałam na uniwerystet, była cała ta sztuka
abstrakcyjna i konceptualna. Mój nauczyciel powiedział mi, że
sztuka figuratywna odeszła w niepamięć w średniowieczu i powinnam
wyrazić siebie używając form i kształtów ale plamy na płótnie
i skały na podłodze nudziły mnie. Wiedziałam czego chcę:
chciałam stworzyć coś czego nikt wcześniej jeszcze nie widział,
coś co siedziało z tyłu mojego mózgu. Spędzałam godziny w
bibliotece kopiując dzieła Durera, Memlinga, Van Eycka, Goyi i
Rembrandta. Fotograf Diana Arbus, była kolejną z moich inspiracji.
Jej wykorzystanie czerni i bieli dogłębnie mną wstrząsnęło.
Czerń i biel są kolorami dawnej fotografii i starej telewizji...
są to kolory duchów, tęsknoty, śmierci, wspomnień i szaleństwa.
Czerń i biel są bólem. Zdałam sobie wtedy sprawę, że są
doskonałe aby prezentować moje prace.”<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6qIRdRkXi5yiTJo-xQ8FxtQDnhh_JUlrf2VAEcRMaziUA235uPxCuiMWRt6LE00fkXE-Y0D0mUZX5AhCs7ima9cBnwlL3IWQ6N-KCnxaAEqcPNxx-iIMAwobDYFHIDz7AW45nNn0eIx7b/s1600/LL2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6qIRdRkXi5yiTJo-xQ8FxtQDnhh_JUlrf2VAEcRMaziUA235uPxCuiMWRt6LE00fkXE-Y0D0mUZX5AhCs7ima9cBnwlL3IWQ6N-KCnxaAEqcPNxx-iIMAwobDYFHIDz7AW45nNn0eIx7b/s1600/LL2.jpg" height="271" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Laurie Lipton<i> Family Reunion</i> 2005</td></tr>
</tbody></table>
Lipton jest niezwykłą obserwatorką świata. Oglądając jej rysunki pełne maszkaronów i kościotrupów możemy dostrzec siebie. Pokazuje nam, że pogoń za szczupłą sylwetką, pieniądzem czy sławą jest jedynie marnością. Mówi o tym w pracy <i>Delusion Dwellers</i>, gdzie tłum modli się w kinie podczas seansu filmowego, a także w <i>Reality TV</i>, gdzie starsza kobieta w samej bieliźnie stoi obrócona tyłem do kamer w opuszczonym studiu telewizyjnym.<br />
Pomimo ponurej stylistyki jej prac, mówią one coś naprawdę budującego. "Ciesz się życiem, bo tak szybko upływa.", mogłoby stać się mottem całej twórczości artystki. <br />
<br />
źródło: <a href="http://www.laurielipton.com/">http://www.laurielipton.com/</a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-79323971245577548312014-05-07T01:38:00.001+02:002014-05-22T13:15:35.685+02:00Zwyczajne życie niezwykłych ludzi<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<i>"Panie i Panowie, jak zapewnialiśmy, mamy tutaj
prawdziwe, żywe dziwolągi. Śmialiście się z nich, drżeliście
na ich widok, ale również wy mogliście się tacy urodzić. Nie
prosili się na świat, a jednak żyją wśród nas. Rządzą się
własnymi prawami. Obrazisz jednego to jakbyś uchybił wszystkim. A
teraz moi drodzy wstrzymajcie na chwilę oddech, bo za moment
ujrzycie najbardziej niesamowite i zdumiewające kuriozum wszech
czasów." </i><br />
<br />
Od tych słów rozpoczyna się jeden z najbardziej
odważnych filmów amerykańskiego kina grozy. Film wyklęty i
zakazany. Film który przekracza granice pomiędzy kinową fikcją, a
częścią naszego świata o której najchętniej byśmy zapomnieli.
Być może właśnie dlatego <i>Freaks </i>Toda Browninga nadal jest
w stanie nas oczarować magią cyrkowej areny.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4hOQYfKEII8r0w9cI7UZkPPfqkYH1lPk2j0SZxIBEsL-p1p0OhHPuOGSgAuHBHy6DqDAj_i9ZKhC7xe7RyBIdCiV497YkqfsPEehdsOzNZpOsWx2a1yyG2GVSIN7V2mtwfO8ChQRI6j2I/s1600/freaks1.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4hOQYfKEII8r0w9cI7UZkPPfqkYH1lPk2j0SZxIBEsL-p1p0OhHPuOGSgAuHBHy6DqDAj_i9ZKhC7xe7RyBIdCiV497YkqfsPEehdsOzNZpOsWx2a1yyG2GVSIN7V2mtwfO8ChQRI6j2I/s1600/freaks1.png" height="235" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://www.soundonsight.org/wp-content/uploads/2013/06/freaks2.png)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Opowiada on o trupie cyrkowców utworzonej z ludzi w różnym
stopniu zdeformowanych, takich jak pół- chłopak, który porusza
się na dwóch rękach, pozbawiony dolnej części ciała, człowiek-
tułów odpalający papierosa jedynie przy pomocy ust, czy dziewczyna
bez rąk, która w jednej ze scen popija wino z kieliszka używając
do tego jedynie stóp. Głównym bohaterem filmu jest Hans, mężczyzna
o wzroście i wyglądzie dziecka, który zakochuje się w pięknej
akrobatce Cleopatrze. Ta jednak marnotrawi dni na kokietując go
jedynie dla rozrywki własnej i swojego kochanka Herculesa. Sytuacja
się zmienia, kiedy Cleopatra przez przypadek dowiaduje się, że
obiekt jej drwin jest dziedzicem pokaźnego spadku. Akrobatka
wychodzi za niego, tylko po to by móc go później zamordować i
stać się posiadaczką pokaźnej fortuny. Nie bierze jednak pod
uwagę tego, że pomimo pracy w cyrku, ona nie jest "jedną z
nich".<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBw_a8we628TFtW3DtQ6Mq7P3pueYm6xwQpypSShUgZH8DKITC3U_kBgkZmJ59OqYSmxr2esVn8M_Ox3mPGf6ogwIBI5n-6uWxYbO4HVd2t2vuyxmeHul4o1BtQ9B-c1fdk4wnfxTncdo4/s1600/freaks2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBw_a8we628TFtW3DtQ6Mq7P3pueYm6xwQpypSShUgZH8DKITC3U_kBgkZmJ59OqYSmxr2esVn8M_Ox3mPGf6ogwIBI5n-6uWxYbO4HVd2t2vuyxmeHul4o1BtQ9B-c1fdk4wnfxTncdo4/s1600/freaks2.jpg" height="303" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">(źródło: http://gentepotosina.com.mx/wp-content/uploads/2014/04/freaks-pelicula.jpg)</td></tr>
</tbody></table>
Odkąd dowiedziałem się o filmie zastanawiało mnie dlaczego
został zakazany w tak wielu krajach i co sprawiło, że stał się
on przyczyną końca kariery Toda Browninga? Z pewnością jego
przeciwnicy będą wskazywać na wątpliwą moralność reżysera
oraz brutalność scen ukazanych w filmie. Mnie jednak obraz ten
oczarował. Pokazuje w jaki sposób jego bohaterowie radzą sobie z
codziennymi trudnościami? Opowiada o ich romansach, życiowych
rozterkach, o tym co ich cieszy i smuci. Po obejrzeniu filmu z
pewnością większość z nas pamięta przede wszystkim scenę
pościgu „dziwolągów” za Cleopatrą, pełznących przez błoto,
z nożami w zębach i dłoniach, o groteskowych twarzach, po których
spływają kaskady deszczu. Zapominamy jednak o powodzie owego
samosądu. Zapominamy o tym, jak ciepli i przyjaźni byli Ci ludzie
chwilę temu, że dla swojej przybranej rodziny są w stanie zrobić
wszystko.
<br />
Najdziwniejsze dla mnie jest jednak to, że Ci sami ludzie, którzy
od lat chodzili z całymi rodzinami na „pokazy dziwadeł”, po
zobaczeniu na dużym ekranie tego co zwykli byli doświadczać w
cyrku, postanowili zakazać filmu w wielu stanach USA. Rodzi się we
mnie pewne pytanie, co tak naprawdę nas szokuje w tym filmie? Czy są
to ostatnie sceny, pełne napięcia i grozy? Czy fakt, że aktorami
są zdeformowani ludzie na co dzień występujący w „pokazach
dziwadeł”? Być może najbardziej przeszkadza nam świadomość
tego, że w świecie „freak'ów” to my jesteśmy potworami?
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2584122425858665735.post-22705031576350119922014-05-05T13:53:00.000+02:002014-05-05T23:48:15.752+02:00Richard A. Kirk, ilustrator dziwnych marzeń<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4xlHkB6YehAjHskJC9qkYyvAgRUoqQt1lRodvWGpK3YkPiqw4WzPIaePjnpNOaOs57at4eZXT1Kf6Rk0hSmRYCv_3zvxpZIsudIBtnc2W2LjeAG5ztDgjq4ImemzNUdbum2tpNErlhBHB/s1600/Richard+A+Kirk1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4xlHkB6YehAjHskJC9qkYyvAgRUoqQt1lRodvWGpK3YkPiqw4WzPIaePjnpNOaOs57at4eZXT1Kf6Rk0hSmRYCv_3zvxpZIsudIBtnc2W2LjeAG5ztDgjq4ImemzNUdbum2tpNErlhBHB/s1600/Richard+A+Kirk1.jpg" height="320" width="236" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Richard A. Kirk <i>The Unaccountable Absence of the Wastrel</i> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;">2011</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
Nie uważam się za znawcę malarstwa, ani tym bardziej nie pretenduję do roli krytyka. Są jednak artyści, których prace w pewien sposób potrafią wywołać u mnie dreszcz niepokoju i uczucie dziwnego zachwytu nad bezkresem ludzkiej wyobraźni. Jednym z nich jest Richard A. Kirk.<br />
Na jego oficjalnej stronie możemy przeczytać, że Richard A. Kirk jest artystą wizualnym, ilustratorem i pisarzem, którego prace prezentowane są na całym świecie. Urodził się w roku 1962 w Kingstone Upon Hull, w hrabstwie Yorkshire, a w roku 1968 przeprowadził się z całą rodziną do Kanady, osiedlając się w południowo- zachodniej prowincji Ontario. Od zawsze interesował się rysunkiem i przez lata inspiracje czerpał z natury, literatury, sztuki, a także ilustratorów z XIX i XX wieku. Zdobywca wielu nagród (np. International Horror Guild Award Nominee, Artist z roku 2002, World Fantasy Award Nominee, Best Artist, z roku 2011 itd.) ilustrował prace takich sław jak Thomas Ligotti, Clive Barker, czy China Mieville. Mam nadzieję, że podobnie jak mi przypadnie wam do gustu jego "weird'owa" kreska ;). <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV-0KLUCmnKLZ1NLGUCiLvOwWYzEwNMVFBNT7x7LatzS0jnxvOLrzyiXny8uzh8mzfqh2i1kCzOxa9CezFdv6bYPn5zyeiclIzqFO3U7w4EVmHDTxGKBvSmzHmg3JhakYrlAv2zq-pnN4W/s1600/Richard+A+Kirk+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV-0KLUCmnKLZ1NLGUCiLvOwWYzEwNMVFBNT7x7LatzS0jnxvOLrzyiXny8uzh8mzfqh2i1kCzOxa9CezFdv6bYPn5zyeiclIzqFO3U7w4EVmHDTxGKBvSmzHmg3JhakYrlAv2zq-pnN4W/s1600/Richard+A+Kirk+2.jpg" height="300" width="400" /> </a></td><td style="text-align: center;"></td><td style="text-align: center;"></td><td style="text-align: center;"></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Richard A. Kirk <i>The Dust Mill</i> 2009 </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
Więcej prac na oficjalnej stronie autora.<br />
<br />
<a href="http://richardakirk.weebly.com/">http://richardakirk.weebly.com/</a><br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16319425113491102545noreply@blogger.com0